4/30/2019

Notas sobre as eleccións xerais

1. O auxe da estrema dereita era falso. O conxunto da dereita obtén máis ou menos os mesmos votos que sempre obtivo. Non hai transversalidade nesa estrema dereita, polo tanto, non se pode dicir que avanzase. Outra cousa é ter en conta que agora esa estrema dereita se expresa nun espazo propio e que, no futuro, si pode recoller votos transversais se volven, como así se aventura, as turbulencias á economía capitalista. De momento, Vox foron os parvos útiles do PSOE e a dereita española pagou rachar o seu gran logro desde a descomposición de UCD: a unidade. Acabar con esa unidade era, precisamente, o soño do PSOE desde, polo menos, a invención do spot dos doberman.

2. Tras o ciclo iniciado co 15M, onde se albiscaba unha certa (e ambigua) impugnación do modelo de democracia de baixa calidade vixente durante toda a transición, a impresión, co regreso do PSOE como pau de palleiro da política española, é que as augas volven ao seu cauce. De novo, o único que pode facer abalar a estabilización do PSOE como forza hexemónica en España por un longo tempo é o regreso das turbulencias no capitalismo. De suceder, trataríase, logo, do momento Renzi do PSOE.

3. O xeito de analizar os resultados por parte de Podemos lembra, en certo xeito, ao BNG cando o bipartito. Celebraron unha gran baixada de votos polas perspectivas de entrar no goberno. Pero o que estaba a dicir a sociedade é que o PSOE recuperaba votos emprestados. Se o PSOE consegue dar (ou facer que dá) algo de trigo desde o goberno, minorando o papel de Podemos (e ten a aritmética para facelo), non é descartable que consigan seguir comendo terreo aos podemitas ata deixalos nas cifras de IU. O agardable é que Pedro Sánchez vaia a unha investidura cos apoios dos partidos da moción de censura e que ao longo da lexislatura se apoie en C´s para sacar as medidas de austeridade que se lle esixirán. Iso dá tempo tamén a C´s para mudar o discurso agresivo co PSOE que mantivo durante a campaña.

4. Sobre os resultados de En Común en Gz: EU + P’s están en condicións de dar unha patada no cu a todo o beirismo + ferrinismo. Non os precisan para nada. Infelizmente, esa será o legado de Beiras e dos que levaron o temón de Anova durante todo este experimento fracasado.

5. Os alcaldes do cambio, rebeldía, etc., non deron apoio explícito a En Común Podemos. Xogaron a ser marca diferenciada. Pero o xogo ese está pronto a rematar. Dada a súa renuncia a organizarse a nivel galego (uns por un repregamento suicida, outros porque non deixan de ser un sucedaneo local de P´s) serán, sen máis, alcaldes do partido morado; iso se é que o efecto PSOE non chega tamén ás municipais, entón serán concelleiros de Podemos.

6. O discurso de Ana Pontón tras coñecerse os resultados electorais só é xustificable porque hai unhas novas eleccións á vista. Pero nalgún momento haberá que baixar do tren electoral e pensar noutros prazos. O BNG pode subir un chisco pero o certo é que o país con consciencia de selo mingua ata extremos preocupantes.

7. Antes de mallar en exceso no BNG, partido que, ao final, é o único que permanece organizado e que mantén viva a chama da causa nacional, todos os que por aí volven pontificar sobre os defectos do BNG deberían reprimirse un chisco. O experimento Anova e o experimento En Marea son a proba da incapacidade manifesta de todos os que pasaron anos escribindo sobre o malvada que é a UPG. Comezar a recoñecelo non era mala cousa.

8. O canastro está sen tornarratos. E os resultados son o reflexo. A impresión é que o soberanismo, neste momento, é un movemento melancólico. O daqueles que lembran unha Galicia que xa non existe. Non hai un soberanismo para o país urbano, castelanizado, globalizado e altamente influenciado polos medios de comunicación que é a Galicia real. Unha sociedade moito máis complexa que precisa unha proposta máis elaborada que a que actualmente ofrecen os partidos soberanistas. Ter esa Galicia en mente é a clave, e non dereitizarse ou aspirar a ser un PNV sen base material que o demande. Ese é o «que facer» que temos que escribir colectivamente nos tempos que veñen.

Sem comentários: