O significado de Núñez Feijóo

Este artigo foi escrito orixinalmente para o Galiza Livre.

Case podía dicirse que o mítico "neno dos Peares", resabio fraguista que aínda perduraba na construción narrativa do personaxe Núñez Feijóo, estaba de volta.

Tras unhas semanas deixándose querer polos medios madrileños, o Presidente da Xunta facía público —na teoría para todos os galegos e galegas (pero en castelán)— que renunciaba á carreira por dirixir o PP español. O seu corazón estaba no país. Ou iso glosou ao día seguinte La Voz de Galicia, sempre presta a debuxar o marco discursivo que mellor engraxe a maquinaria do PPdG.

Pero nin Feijóo foi nunca un Balbino, un neno de aldea, nin o seu xesto se debeu a un andazo repentino de patriotismo galego. De feito, se algo mostra o feijoísmo dentro da historia recente da dereita galega é que esta precisa cada vez menos presentarse a si mesma como galega.

Se Manuel Fraga, quen en realidade sempre foi un nacionalista español, soubo crear o seu pequeno feudo no país a base de retórica galeguista, sabedor de que aquela base social do remoto noroeste previo ás grandes autoestradas aínda precisaba de certos filtros culturais para relacionarse co Estado, Feijóo é xa un produto do xiro aznariano cara ao rearme do españolismo e a concentración económica, mediática e política en Madrid.

Esa España post-voda do Escorial, tan podre como recentralizada, é a España que a Feijóo lle gusta e, dun xeito paradoxal (todo o paradoxal que é, en si mesmo, o comportamento histórico da burguesía galega, se é que esta existe hoxe en día), esa mesma hipertrofia de Madrid, foi tamén a que deixou ao líder de provincias —con maorías absolutas, si, pero de provincias— fóra da competición por liderar o PP e, polo tanto, de ter a posibilidade de converterse en Presidente de "la nación" como gustan agora de remachar con pathos na Corte, a imitación dos xeneralotes de república bananeira nos que se dá unha relación inversamente proporcional entre o número de medallas, condecoracións e filigranas que locen no peito e o poder real que posúen.

Feijóo comezou a súa carreira como perfecto político-funcionario asumindo diversos altos cargos ministeriais para rematar liderando o PPdG tras o falecemento do eterno delfín de Fraga, Xosé Cuíña. A distancia que mediaba entre o perfil de Cuíña e o de Feijóo caricaturizouse, no seu momento, coa distancia que pode mediar entre unha persoa toucada con boina e outra con "birrete". O noso home non acudiu ao país, como Fraga, para fundar e manter domeñada unha CCAA con rango de nacionalidade, senón para xestionar un departamento, á francesa, no que o traballo de aculturación e desmantelamento estaba xa moi avanzado.

O tecnócrata Núñez Feijóo, sorteou os comezos da crise financeira mundial recorrendo, como xa levaban tempo facendo os neocóns norteamericanos, ás guerras culturais. A promoción de Galicia Bilingüe a través dos medios privados que o aznarato subvencionaba (desde a Gürtel sabemos que había algo máis que limpa subvención a eses medios) introduciu na cuestión da lingua galega unha nova narración orwelliana na que os supremacistas se convertían en vítimas. E mentres ese cadro esquizoide ocupaba titulares na prensa ben mantida con cartos públicos, Núñez Feijóo se dedicaba a aplicar aquí, como bo home de negro que é, a devaluación interna á que obrigaba Bruxelas. A esa tarefa dedicou a súa segunda lexislatura despois de que unha nova maioría absoluta o puxese na lanzadeira para substituír a Mariano Rajoy.

Alberto Núñez Feijóo, o prototipo de político neoliberal pragmático e utilitarista, o liberal secularizado para quen a doutrina social da Igrexa ou as rosmadas do papa Francisco deben soar a chinés, tiña todos os boletos para coller o relevo daquel outro funcionario de Pontevedra que acadara a fazaña de camiñar e camiñar malia estar morto.

Pobre iluso. Visto coa óptica de Madrid, Feijóo, á postre, si tiña algo de Balbino, de ser un ninguén. Na picadora de carne madrileña, difícil de controlar coa únicas ferramentas dos medios rexionais, sempre respectuosos das xerarquías que imperan entre provincias e centro, as fotografías pouco presentables cun coñecido narco deolvían ao noso home ao lugar que lle correspondía: san Caetano.

Velaí o fado autobuscado dos mandaríns galegos entusiasmados con botar abaixo a tímida descentralización que supuxo o Estado das autonomías: cavar eles mesmos a posición subalterna á que sempre se lles destinou desde a capital do reino.