Nota breve co conflito A Insumisa / Marea Atlántica de fondo

Da posición dos que hoxe condean o ataque e onte non condearon as cargas poderíase entender que estes consideran que o Estado, en tanto que institucionalidade positiva (e independentemente da súa escala territorial), ten o monopolio da violencia lexítima. Enténdese, ademais, que se non se condean as cargas é porque se xulga que esa violencia tamén está xustificada baixo o principio da defensa dun ben público usurpado por un grupo organizado na sociedade civil que pretendería privatizalo. Enténdese, así mesmo, que os que ocupan as institucións son os representantes dos cidadáns nas mesmas e que estes teñen a capacidade de xulgar as súas accións a través do sistema electoral vixente. Considérase, por tanto, que o sistema electoral vixente é xusto e un digno reflexo da sociedade. É unha posición de esquerda socialdemócrata clásica. Nada que ver, logo, nin co insurreccionismo leninista nin coas ideas autonomistas dun John Holloway ou dun Antonio Negri desenvolvidas a raiz, sobre todo, da experiencia zapatista. A gran incoherencia para a Marea Atlántica da asunción deste marco é que desmonta a idea dun municipalismo non estatalista e cárgase calquera teorización do "común" coma espazo diferente do privado e do público; precisamente, paréceme a min, as dúas ideas que outorgarían ao que se coñece no Estado español como "os Comúns", algún tipo de diferenciación ideolóxica a respecto do que sería Podemos ou Esquerda Unida.

Da posición dos que condean as cargas pero non o ataque ao local poderíase entender que consideran que o Estado non só non ten o monopolio exclusivo da violencia lexítima, senón que aos grupos de parte organizados na sociedade civil lles asiste o dereito a defendérense contra o Estado cando este os agrede cargando violentamente; pero tamén, na medida en que o Estado pretende usurpar un ben común xestionado, a través da democracia directa, pola propia sociedade organizada. Así, as violencias do Estado non serían casos puntuais compensables por outros factores positivos do Estado, senón algo intríseco á propia forma estatal. É unha posición tipicamente anarquista, onde o Estado é, desde o minuto cero, un inimigo a batir sempre e en todo lugar. Sen concesións. É unha posición formalmente coherente pero que, ao obviar que o Estado, polo menos na nosa sociedade presente, é algo máis complexo que o Leviathan hobbesiano, corre o risco de ver como as súas accións son cooptadas precisamente polos elementos máis reaccionarios insertos no Estado. Ademais, esta posición  adoece do que Enrique Dussel chama a "aporía anti-institucionalista"; isto é, a non asunción de que a desaparición do Estado debe ser un "postulado", un principio rector, pero un principio cuxa aplicación na realidade é un imposible.