Y en esto llegó Pedro

1. Vitoria de Pedro Sánchez nas primarias do PSOE. Mala nova para Iglesias, que sen dúbida prefería unha vitoria da dereitosa e zombie Susana Díaz. Errejón, sorrí, agora volve ter marxe de manobra para falar co PSOE ponteando ao da coleta (a vinganza é un prato que se serve frío). Os de IU pro-fusión, a priori, deberían estar preocupados. 

2. Clarificación da inutilidade da moción de censura formulada por Iglesias ao seu estilo de mestre pirotécnico. Pedro Sánchez xa dixo, previo aos resultados das primarias, que non apoiará a moción. O regramento do Congreso sobre as mocións indica que: 

"ningún dos signatarios dunha moción de censura rexeitada poderá asinar outra durante o mesmo período de sesións. A estos efectos a presentada no período entre sesións imputarase ao seguiente período de sesións".

Iso significa que Podemos non poderá asinar unha nova moción de censura ata setembro. Cabería que o PSOE presentase a súa moción neste período de sesións, pero... cal é o reparto de fidelidades dos deputados socialistas a respecto da vella garda do PSOE para levar a cabo tal cousa e, sobre todo, como pode o PSOE xustificar unha nova moción despois de rexeitar esta?

Rajoy ten tempo. Fumará máis puros e verá que sucede agora a nivel interno tanto no PSOE como en Podemos. Ten a postestade de convocar eleccións cando mellor lle conveña e situarse coma el ou o caos do separatismo catalán + a Fronte Popular de Xudea. C´s tamén podería saír damnificado dun escenario con esa polarización. 

En suma, por segunda vez, a pirotecnia podemita impedirá un goberno á portuguesa: goberno socialista con apoios exteriores da esquerda para mandar a Rajoy e a todo o PP a Siberia, derrogar as leis mais lesivas das vixentes, deixando que sexa o PSOE quen acate os dogmas europeos de austeridade aos que, sen dúbida, Pedro Sánchez tampouco faría fronte e cunha esquerda sen padecer a humillación de gobernar a austeridade (que era a opción errejonista do tripartito con PSOE+Cs). 

Desta vez, os podemitas terán diante un PSOE cunha figura á fronte rexenerada, cun lavado de cara esquerdista e libre, polo menos na retórica, da sombra alongada do felipismo e o IBEX-35.

3. De En Marea e a súa consulta sobre unha moción de censura cuxo portavoz do seu grupo no Congreso xa rexistrara un día antes de que se iniciase a consulta e que arengaba ás masas madrileñas, con citas do himno galego incluídas, ao tempo que no seu país se votaba en diferido, pouco se pode dicir. Non é que non sexa unha forza nacional, soberana, é que nin sequera se pode considerar unha forza confederada. É pura subalternidade. 

4. De Anova. O outro día reuníronse un grupiño máis ben escaso de persoas que se autodenominan a Coordinadora Nacional de Anova onde tiraron a gran conclusión de que as relacións entre Podemos+EU con En Marea son, digamos, difíciles, por non dicir incompatibles. Eses cranios privilexiados deberon quedar descansados ao verificar o que é un clamor desde a mesma constitución do grupo de En Marea en Madrid. Clamor que coñecían pero fronte o que preferiron aplicar a estratexia do avestruz cando non colaborar directamente cos madrileños para dinamitar a soberanía e o carácter nacional da forza galega.

5. Abel Caballero. O do meu alcalde son os setos, as rotondas e as publireportaxes pagadas no Faro de Vigo. Todo o demais excede as súas capacidades. Algo que xa demostrou no seu momento cando foi candidato á Xunta polo PSdG e que agora revalidou co seu susanismo furibundo.