Notas post-Waterloo

1. Síntoo, nunca crin no de "gañar", porque sei que os cambios políticos reais dependen de máis cousas que dunhas eleccións. Quen lea a Gramsci directamente e non a Gramsci laclaunizado saberá que o cambio de hexemonía se produce cando se crea unha orde nova, un novo ethos na sociedade e a creación deste pasa por cambios materiais na vida cotiá. Vaia, que nunca haberá cambio de hexemonía mentres este dependa, por exemplo, dun mando a distancia de TV, senón cando a sociedade produza, por exemplo, un lecer distinto ao de tragar programas de televisión. A palabra hexemonía úsase moi á lixeira, témome. Menos aínda crin no de "gañar" se polo medio non só non se producía ethos novo senón que mesmo había que desfacerse de tanta "mochila" que un xa se parecía máis ao inimigo que a si mesmo. Non acabo de entender para que sirve gañar se polo medio hai que facer todo tipo de renuncias ideolóxicas, pero, se malia facelas, malia dar máis bandazos discursivos que un borracho nunha pista de xeo e malia evitar temas fundamentais do presente político pola súa suposta impopularidade tampouco sirve para gañar, entón simplemente sucede que algo ou alguén está moi trabucado.

2. A miña desafección con En Marea comezou, primeiramente, por cuestións persoais dado o trato que recibiu aí dentro xente que quero ben e á que respecto. Desde entón, En Marea era para min un sorriso andante cos dentes podres. Pero, xa politicamente, unha das pingas que colmou o vaso foi a rolda de prensa ("oh, un golpe mestre, dicían") na que Pablo Iglesias comezou a repartir ministerios e vicepresidencias. Ninguén de nós, enténdase, ninguén sen liña directa con Podemos, sabiamos nada desa rolda de prensa (de aí que a portavoz de En Marea non aparecese nela). Un caso de deslealdade inaceptable que, ademais, foi politicamente unha xogada nefasta e, en boa medida, responsable da catástrofe de onte. A soberbia fíxoos empeñarse no farol da vía valenciana cando era posible a vía portuguesa -botar a Rajoy, negociar a investidura e deixar gobernar ao PSOE con Ciudadanos, chegar a acordos no que se puidese, deixalos xestionar os recortes de Bruxelas e facer oposición antiausteridade-. Lamentablemente, este atropelo inaceptable foi aceptado por Beiras e Anova.

3. A soberbia non fixo máis que aumentar co acordo IU-Podemos a nivel estatal. Pero, desta volta, a soberbia veu da man de elementos de Esquerda Unida. Nun caso de ingratitude e amnesia verdadeiramente notables, cando a experiencia de AGE era ben recente, a estratexia consistiu en elimiar a Anova (coa axuda inestimable, por outra banda, de Marea Atlántica e o seu chiringuito Mareas en Común). Nada de partido instrumental, nada de reelección de listas, nada de asembleas decisorias de En Marea. Víanse fortes e foron a por todas; se ben é certo tamén que houbo pouca vontade de dar a batalla e mesmo algún repregramento pouco comprensible dalgún líder de Anova chamado a papeis importantes.

4. Podemos vai camiño non só de ser o partido que máis rápido se aggiornou na historia política do mundo e parte da galaxia senón que, pola senda que leva, ten pinta de que pode ser o partido político máis fugaz que nunca viron ollos. Agardo sinceramente que muden o rumbo, que baixen da nube e que recoñezan aos aliados con máis respecto. Agardo tamén que en Izquierda Unida haxa algo de luz e que non se deixen enguedellar polo peronismo posmoderno que se dedica a deixar cadáveres como se non houbese un mañá.

5. Por último, de cara ás galegas, espero que haxa consciencia da correlación de debilidades que existe no espazo En Marea, da necesidade de amplialo e de democratizalo. Que por dedicarnos a caneos de baixa estofa este espazo acudise a estas eleccións sen un candidato-a para a Xunta di moito do nivel existente. Menos fumes, todos e todas, se é que verdadeiramente queremos algo a este país (Galicia, refírome, claro).