2/05/2013

Limiar


Transcrición da miña cuarta (quinta)columna no programa de Cuac FM, Disimulen. Pódese escoitar aquí (a partir do min. 6`38``). Música de fondo: Savory de Jawbox.

Despois de que o chamado caso Bárcenas, ese trasunto de Asasinato no Orient Express no que todos os protagonistas eran cómplices dun crime ben planeado, se unise aos demais casos de corrupción rampante que inzan as máis variadas institucións do Estado, e tamén a outros problemas tais como as graves desavinzas nunca resoltas arredor da cuestión nacional, o paro desorbitado que vai camiño de ser estrutural ou o feito de que non se enxergue idea ningunha (Eurovegas e outros puticlubs aparte) sobre en que baseará o Estado Español un novo ciclo de acumulación de capital agora que o milagre inmobiliario-financiero esvaeceu, comezan a aparecer por aquí e por alá opinións, editoriais, reflexións que chaman á visión de futuro, ao pacto de Estado, á forxa de consensos e a outros eufemismos lampedusianos. 
Parafraseando a Maximilien Robespierre, cando recriminaba aos girondinos escandalizados por algúns desmáns dos sans culottes, que aqueles querían unha revolución sen revolución, este novo exército de mediadores desexan que a resolución a este impass que vivimos sexa a da política sen política.
Se os momentos autenticamente políticos aboian xusto nos intervalos de confrontación aguda entre o poder destituínte e o constituído, o concepto do político máis habitual no stablishment español é o propio dun estado que nunca na súa historia coñeceu un auténtico episodio revulsivo, un intre de cesura, no que os que mandasen deixasen de facelo e no que os que obedecían comezasen a mandar. A revolución liberal, que noutras xeografías axitou os alicerces do antigo réxime, non tivo aquí o mesmo calado. As restauracións, as voltas á orde, sempre foron precedidas no Estado Español por destellos progresistas demasiado fugaces, e demasiado represaliados, como para imprimiren unha pegada duradoira. O último desafío a esta dinámica secular, emprendido desde a legalidade constituída durante a II República, rematou nun golpe de estado, nunha guerra e nunha ditadura feroz.
Como quer que o paso do franquismo ao café para todos bipartidista, hoxe carcomido por unha osteoporose galopante, evitou tamén calquera discontinuídade que ousase curar a enfermidade en lugar de atender só os síntomas, pouco pode estrañar que o estado español, cangado como está de vellas eivas herdadas, recaia, unha e outra vez, nun padrón traumático que o anula, cada certo tempo, como proxecto político viable.
Non podemos saber exactamente o que vai pasar no futuro pero parece bastante claro o feito de estarmos a atraversar paisaxes estrañas. Atopámonos nun limiar. Un estadio pasaxeiro que desembocará nun novo reparto do posible e do imposible até nova crise. A variante lampedusiana que agora se comeza a sondear nos medios de comunicación sistémicos apelando ás saudades pola Transición dos 70, ou cando menos pola narración amable da mesma, ben pode rematar nun novo autoritarismo salvífico que cumpra o mesmo papel que cumpriu Primo de Rivera na crise do turnismo durante o reinado de Alfonso XIII, pero revestido de tecnocracia europea e de goberno dos expertos. 
A condición de posibilidade da outra variante, a popular, depende de que se estableza a conexión entre as esquerdas non sistémicas e a indignación latente en amplas capas sociais arredor dun programa de mínimos non neoliberal, republicano, que asuma o dereito de autodeterminación das nacións do Estado e que se propoña democratizar as institucións. Tarefa ben complicada pero único camiño para que os pobos e cidadáns do estado español poidan apropiarse dos seus destinos e se sintan reflectidos nunha historia —como quería Walter Benjamin cepillada, por unha vez, a contrapelo.

Sem comentários: