Equilibrio inestable

Transcrición da miña primeira (quinta)columna no programa de Cuac FM, Disimulen. Pódese escoitar aquí (a partir do min. 5`16``). Música de fondo: Capitalism stole my virginity de The International Noise Conspiracy.

Equilibrio inestable. Como o das solainas que a duras penas se sosteñen nas vellas casas de aldea e ás que un refacho de vento un pouco forte ou o a simple acción dunha pisada poden convertelas no feixe de madeira podre que de facto son, así é tamén a situación actual do Estado Español.

Tal como sostiña o vilipendiado Carlos Marx que agora volve ocupar os andeis das librerías, tras a entrada en barrena da base económica tanto o aparello institucional como a narración ideolóxica que o sostiña, aquilo que Gramsci chamou hexemonía, entraron tamén en colapso. Así, daquel milagre español, un milagre falso como todos os milagres, construído a base da entrada de capitais especulativos extranxeiros dispostos a inflar até o infarto a burbulla inmobiliaria e que foi erixido sobre o consenso arredor da monarquía e do café para todos autonómico e vernizado a través do discurso da modernización e da utopía europea, hoxe só queda o lameiro da falta dun modelo de desenvolvemento para un estado que sacrificou moitos sectores industriais da economía real, sacrificio que no caso galego foi especialmente virulento e destrutivo en forma de reconversións, desguace de frota pesqueira e exterminio do sector agrogandeiro.

E como sucede sempre cos traumas reprimidos o trauma nacional regresa tamén en forma de choque de lexitimidades e nun intento desesperado por parte da esquerda española, especialmente do PSOE, de recurrir ao federalismo como solución de emerxencia despois de décadas sen atender ao necesario para que o federalismo calle: a creación dunha cultura federal.

Non se trata de repetir agora aquilo de socialismo ou barbarie (ou se cadra si), pero si parece cada vez máis claro que o estado español se enfronta a unha situación na que ou ben se consegue unha acumulación de forzas á esquerda que poidan reverter a política de feitos consumados da troika ao tempo que se procura unha solución democrática á cuestión nacional ou o que se enxerga no horizonte é a volta da España eterna, autoritaria e desigual, ben que posta ao día a base de cinismo ultraliberal e neolingua. Isto é, o que se enxerga é a barbarie.

Nos comezos daquela Trasición/traición Alfonso Guerra dixera aquilo de que a España non a ía coñecer nin a nai que a pariu. Todo parece indicar que aquela frase respondía máis ao gusto pola hipérbole de Guerra que a unha realidade constatable. E porén o que neste momento se está a ventilar é que aquela hipérbole poida ser levada a cabo. Se a primeira transición non foi quen de mudar o rostro deste Estado cansado de ser, unha segunda transición que aposte pola creba democrática, desprezada na primeira transición, será o paso necesario para arranxar agora o que non se arranxou a finais dos setenta. Porque é iso, ou a barbarie.