Reflexións sobre Massó

Pensando un pouco sobre o conflito de Massó, despois da gran manifestación de Cangas o pasado un de agosto, decateime de que nel se reflicten algunhas das eivas e dos retos máis importantes para a esquerda do noso país. A seguir, as reflexións suscitadas:

1. É un feito o abismo aberto entre a clase política de esquerdas e os movementos sociais e capas da poboación próximos a aquela. No caso que nos ocupa (e coa salvedade da ACE) unha corporación de esquerdas —cunha alcaldesa do BNG— négase a actuar, paralizando as obras, contra a privatización dun espazo público que terá como destino a creación dunha área comercial, un porto deportivo e a construción de vivendas destinadas a persoas de alto poder adquisitivo.
2. Cando a esquerda asume ser correa de transmisión dos poderes económicos está contribuíndo á superposición da vontade empresarial sobre a vontade popular expresada nas urnas, pois costa crer que a base social que outorgou o seu voto ao actual goberno cangués tivese entre as súas prioridades unha actuación como a proxectada nos terreos de Massó.
3. Cando a esquerda deixa de facer política para aqueles que a apoiaron e fai política “para todos” amparándose na súa “responsabilidade institucional”, esquece que a razón de ser da política non é xestionar o que existe, senón “tomar partido” para conseguir transformar o estado de cousas.
4. Estar no poder non debería ser o único obxectivo dunha formación de esquerdas. Na oposición tamén se fai política.
5. O endebedamento é unha forma de control político. Cando o sector bancario é quen financia, os partidos políticos perden independencia.
6. A auténtica esquerda non imita, crea. A aceptación por parte dos partidos de esquerda —nomeadamente do BNG— da lóxica da política-espectáculo, conduce a unha necesidade de cartos cada vez maior. Unha esquerda alternativa debería evitar tales modelos e inventar novas formas de comunicación e mesmo de posta en escena na súa participación en comicios electorais. A pedagoxía, tamén na maneira de comunicar, debería ser práctica común da esquerda.
7. Asumir a axenda dos poderes económicos implica asumir tamén todo o seu sistema de lexitimación social en forma de control do aparato mediático e estatal. Ao colaborar nesta lexitimación a esquerda está, ademais de apoiando decisións que son contrarias aos intereses da maioría, cavando a súa propia tumba, toda vez que eses mesmos medios e aparatos do estado acabarán por volverse contra ela (máis aínda se, como a nosa, se trata dunha esquerda soberanista) cando non sexa imprescindible.
8. O conflicto de Massó clarifica o panorama social permitindo visibilizar mellor a existencia de intereses comúns entre capas da poboación antes inconexas. Mariñeiros e mariscadores, pequenos comerciantes, ecoloxistas e cidadanía anónima defensora do espazo público por unha banda; pola outra, a banca, os aparatos do estado e os medios de comunicación. A contradición —ben moderna— no conflito de Massó adquire esta forma: gran capital privatizador vs. toda forma de vida autónoma e sostible.
9. A ecoloxía debería ser unha das ideas máis importantes entre as chamadas a vertebrar calquera proxecto de esquerdas no futuro; a participación cidadá debería ser tamén unha outra idea transversal. Artellar modelos de participación e decisión cidadá que actúen como faros ou correctores da acción política (fóra dos prazos electorais), impedindo a deturpación do mandato popular debería ser prioritario; incluír (aínda con máis ímpeto) o ecoloxismo como principio rector da esquerda, tamén.
10. A esquerda política debería comunicarse coa cidadanía organizada nos movementos sociais. Os movementos sociais deberían recuperar a fe na política. É tan importante comprender que a mera mobilización sen articulación política acaba resultando estéril como ter claro que a esquerda que non se nutre das demandas sociais é unha esquerda morta (de fame).