Do soño ao insomnio
Se o mito –porque en realidade non era máis ca unha ficción construída para unha sociedade incapaz xa de soñar– do Soño americano prometido polo New Deal aínda constituía un reducto daquela crenza na existencia do sagrado, na posibilidade de deixar algúns ámbitos que non se regulasen polo valor diñeiro senón por outros valores máis centrados no beneficio social ou cultural, e nos que a felicidade fose a un tempo, medio e fin, as películas de Jarmusch, cos seus tipos solitarios, fracasados, illados e desarraigados, coas súas arquitecturas ruinosas e coas súas conversas refractarias a toda comunicación suporían a plasmación cinematográfica nos anos oitenta dunha desvertebración social que en realidade arrincara desde moito máis atrás, desde o mesmo nacemento da sociedade industrial.
A vixilia árida
O tempo humano e o tempo-máquina
Lin recentemente un libro – La ventana global (Taurus, 2002)– dirixido e coordinado por José Vidal Beneyto onde se facía repaso a todo o que ten que ver coa comunicación e cos medios. Nun dos traballos –Internet: entre instrumento económico y proyecto político– Dominique Wolton dinos: «El tiempo lineal de los sistemas de información no es el del tiempo humano y social. Estos sistemas funcionan las veinticuatro horas del día, de un extremo a otro de la Tierra, prefigurando lo que sería una “sociedad en continuo”. ¿Y en el otro lado? Los individuos, al igual que las sociedades, no viven jamás en un tiempo homogéneo». «Este choque entre filosofías del tiempo es aún más fuerte con los países del Sur. Para ellos se trata, en efecto, de resistirse a la manera en la que Occidente intensifica el dominio de su modelo de racionalidad en detrimento de otras culturas y de otros sistemas de valores».
Como poderemos entón conseguir que a globalización económica non sexa unha «apisonadora occidental» que produza unha «unidimensionalización del tiempo y de los valores»? Como adaptar o noso tempo de escala humana ao tempo dos medios de comunicación, ao tempo da emisión sen interrupción, da vida on-line, da conexión permanente (non levantaron recentemente a restricción de usar o móbil mesmo nos avións?) do incesante fluxo de noticias (movementos financeiros, guerras, catástrofes naturais) que –coma electróns desbocados– nos circundan? Como adaptarnos –se isto for posible– a este desquiciado movemento continuo sen nos converter tamén, igual cas personaxes de Jarmusch, en insomnes? Wolton dános un camiño: pasar da velocidade da técnica á lentitude da política.
Sem comentários:
Enviar um comentário