Marx, Nietzsche e Freud pasan por ser os tres grandes críticos da
modernidade. Marx desvelou que, lonxe das ficcións burguesas sobre as
bondades do aforro e o comercio, a violencia é a parteira da Historia e a
verdadeira fonte primixenia da acumulación de Capital. Nietzsche riu da
moral resignada dos servos, reivindicou a potencia creativa dos señores
e determinou que todo responde a unha vontade de poder constitutiva da
Natureza. Freud rematou coa idea do individuo autotransparente e sacou á
luz o prerracional-monstruoso que habita por tras da nosa consciencia
reprimida e sometida ás normas culturais.
Vikings é unha serie de televisión, creada por Michael
Hirst, que comezou a súa andaina en 2013. Por que me gusta? Porque
atende a esas tres críticas á modernidade co atractivo engadido que lle
confire o seu halo de rigor histórico posto ao servizo da ficción
cinematográfica (isto é, coa súa seductora promesa de que in illo tempore o mundo real foi diferente ao noso).
O universo psicosocial de Vikings é o propio dunha era que
remata e outra que comeza. O interregno no que se consuma a integración
da remota comunidade illada nos fluxos de comercio mundial a través da
súa propia acumulación orixinaria froito das rapinas e matanzas. A
bisagra na que decaen as certezas do mundo pagán, aquel no que un
sentido da liberdade primario, feraz, convivía coa inevitabilidade do
destino preescrito polos deuses; un fado, este, ante o que toda
tentativa de desafío individual resultaba inútil. O de Vikings é
o lusco e fusco da expansión irrefreable das relixións monoteístas
chegadas de Oriente; credos que, na súa versión cristiá, potenciaban
simultaneamente o libre albedrío e un sentimento de culpa inconsolable. O
de Vikings é o lapso temporal no que a vontade de poder (e
gloria) como único rector da conducta dos señores aínda contiña unha
fisicidade e unha inmediatez que se irá perdendo; onde a violencia era
sempre violencia exercida ou padecida en primeira persoa e a carne
desgarrada, pinchada, mutilada e a calor fétida do sangue, zarrapicado,
gurgullante, conformaban ese todo chamado Vida —así, en maiúsculas—
canda o sexo, a bebida, a comida. Esa presenza da corporeidade en bruto,
onde a Vida era experimentada ata as derradeiras consecuencias, onde
non se estendían redes suspendidas a varios metros do chan que
amolecesen grallas ou esvaróns e onde o simulacro e a represión apenas
xogaban un papel é un dos aspectos que máis atractivo conceden á serie Vikings.
Gozamos das batallas extáticas e crueis, cheas de machadazos e
amputacións; gozamos dos catárticos e fecundos sacrificios ancestrais a
deidades aínda vivas; gozamos da lasciva promiscuidade redimida de
remorsos. Facémolo desde o mol e confortable sofá para sublimar un paso á
acción sen retorno que nos está vedado na nosa vida cotiá. O noso mundo
é tan despiadado coma o que vemos en Vikings, pero todo se nos aparece en exceso mediado, diferido, acordado, ensaiado, tecnificado.
Gústame Vikings, gústanos Vikings, porque a través
das peripecias dos seus protagonistas esquecemos a nosa vulgar,
predicible e aletargadora existencia rexida polo paradigma moral da
clase media occidental. Gústame Vikings, gústanos Vikings, porque nos fai pensar no Elan do que falaba Bergson e no Ser
do que falaba Heiddegger. Porque apela ao súbito, ao impetuoso, ao
total. Á parte máis alobada de nós, esa que evita toda domesticación,
clasificación e pertenza. O que en nós se agacha, escorrega, embiste,
axexa, traba, fode, secreta, súa, xeme… sen medo ao medo.
Gústame Vikings, gústanos Vikings. E faino a pesar
de exaltar en nós exactamente os mesmos instintos que excita con
eficacia o fascismo en tempos de ira e desconcerto.
Sem comentários:
Enviar um comentário