Zen dentez

Todo o mundo coñece a brincadeira. Un meniño en bicicleta di: olla, mamá, sen pés!…, olla mamá, sen mans!…, olla mamá…, o neno afuciña no chan e coa bici escangallada remata: olla mamá, zen dentez! Algo así é o que lle ocorreu a En Marea no Congreso cando, coa excepción de Alexandra Fernández, as deputadas-os dese partido fixeron caso omiso do acordado polos órganos de dirección; ámbito de decisión sancionado como competente para marcar a liña política do grupo parlamental do Congreso precisamente —non rían que o conto é triste—  grazas á emenda que Xosé Manuel Beiras —hoxe un xarrón chinés arrombado nunha Fundación— presentou no último congreso da formación.

Tras semanas de sobreactuación —mesmo con minixira a modo de marketing barato dos que finalmente entregaron o seu voto gratis et amore— arredor dunha suposta axenda galega que nunca se negociou co PSOE, chegou a hora da verdade: o momento en que os malabarismos xa non abondan e hai que decidir.

A mesma mañá do debate sobre os orzamentos, Yolanda Díaz, coma o neno do chiste, e para asombro dos seus compañeiros de Unidos Podemos que baseaban o seu argumentario en convencer aos independentistas cataláns de que a “axenda catalá” era menos importante que a axenda de Podemos, continuou levando a súa actuación ata tal estremo —olla mamá, sen mans!— que a ministra decidiu darlle non un senón dous cortes: o primeiro, sabotando o que probablemente pactaran (unha mención a que despois da aprobación se poderían negociar melloras para Galiza), ao incluír nesa hipotética negociación ao resto de CCAA, desvirtuando así a importancia dos votos mareíles. O segundo xesto, máis ca un corte foi unha machada: a ministra, seguramente amolada polo histrionismo de Díaz, dixo (ai… pobres deputadiños do PSdG…) que cun 20% menos de investimento Galiza tiña o que lle correspondía. Sen dúbida, desta volta a portavoz de En Marea no Congreso non medira ben o malabarismo. Olla mamá, zen dentez!

Sen deternos en se os orzamentos aprobados ían pasar a peneira da Comisión Europea, e que sucedería co PSOE cando chegasen os recortes daquela —ao fin e ao cabo aquí todo o mundo segue pensando que España é un Estado soberano e non é cousa de amargar a festa a ninguén—, o asunto é que, producida a votación, e con Pedro Sánchez pechándose na Moncloa, os mantras das distintas parroquias consistiron no seguinte: a dereita española, o raca raca do presidente ilexítimo e a necesidade de eleccións; UP, o raca raca de que eses orzamentos eran, grazas a eles, pouco menos que o Plan Marshall; o PNV, advertindo aos cataláns de que se deixen de independencia, ou o concerto vasco vai ir ao tacho; os cataláns, aturando leccións de antifascismo por votar a favor da súa emenda á totalidade cando teñen persoal no cárcere e se inicia o «xuízo xusto» que —como nas pelis do oeste— sempre se fai antes de aforcar ao bandido; Anova, co raca raca da Fronte Popular esquecendo que no 36 a Unidade Popular non levou consigo a supeditación do PG de Castelao á estratexia dos republicanos españois. Unidade antifascista, si; pero, en plena guerra civil, a aprobación do Estatuto de Autonomía era prioritaria.

Canto ao de que a non aprobación dos orzamentos conduce inexorablemente a novas eleccións, cómpre dicir que é unha falacia e que se Pedro Sánchez as conovoca é porque considera que é o mellor para el e porque pensa distanciarse, aínda máis, de calquera idea conducente ao recoñecemento da plurinacionalidade do Estado. Do mesmo xeito que era falaz o argumentario podemita —nunha fase anterior da negociación dos orzamentos— segundo o cal a suba do salario mínimo no propio proxecto orzamental xustificaba deixar de lado calquera outra reivindicación (o salario mínimo podíase aprobar por decreto e así se fixo). En calquera caso, se toda a estratexia antifascista da esquerda se basea en dilatar ao máximo unhas eleccións porque ten medo de que ese fascismo reciba apoios en forma de voto, estámosche apañados.

Neste momento, a pelota está no tellado da dirección de En Marea. O xesto dos deputados do Congreso constitúe un desprezo absoluto por Luís Villares. Se todo se fiaba a chegar ás municipais e ás europeas disimulando o que xa é indisimulable, a posibilidade de novos comicios desbarata ese camiño.

Unhas novas eleccións xerais son, para quen isto escribe, a oportunidade de sondear unha candidatura galega que inclúa a BNG e a En Marea. Chanzo primeiro para levar a cabo o inevitable no medio prazo: a refundación do soberanismo galego.