Espartero
dixo que Barcelona había que bombardeala cada 50 anos para mantela á raia. Hoxe,
os bombardeos fanse —como mostrou Grecia— co BCE e as empresas a fuxir no seu
acubillo. Galicia, en cambio, non precisa ser bombardeada nin con metralla nin
co fascismo financeiro. A Galicia cáelle, en prazos moito máis curtos que os 50
anos de Espartero, un "desastre natural", "un erro froito da
mala sorte", "un produto de individuos illados e transtornados",
nos que os nosos compatriotas comproban como o Estado (e considero a Xunta de
Feijóo coma unha simple sucursal do Estado) desaparece.
Dos
innúmeros naufraxios de petroleiros, onde aínda temos nas retinas as imaxes da
xente do común a limpar chapapote coas mans mentres o zombie que hoxe goberna
España farfullaba parvadas sobre plastilina. Pasando polo "accidente"
do Alvia, provocado, como todos e todas sabemos, por querer coarnos un falso tren
de alta velocidade de xeito chusqueiro e sen o equipamento de seguridade
preciso. Ata a apocalipse desta noite, onde volvemos ver á xente de a pé —como
aqueles veciños do Valo de Manselle
de Anxo Angueira que, coa súa colaboración e sen axuda de ninguén, construían
un valado comunal— safando, como podían, con caldeiros e potas, para que as
súas casas, rúas e parques non fosen calcinadas.
Onte Vigo,
a cidade máis grande de Galicia e unha área metropolitana de máis de 500.000 persoas, era un caos onde só a xente do común puña orde,
non quero nin pensar como estarán, desta hora, os centos de aldeíñas, moitas
habitadas só por anciáns, despois de que as lapas, coma os vampiros do Zeca, o
comeran tudo.
A
cuestión é que, deixando de lado o innegable dos efectos do cambio climático no
sur de Galicia (produto, por suposto, dun capitalismo depredador e irracional),
e deixando fóra outros lumes acontecidos onte nas zonas das montañas orientais
galegas (onde certas prácticas gandeiras de queima de pastos poidan contribuír
ao lume), o certo é que a apocalipse que viviu o sur de Pontevedra e o norte de
Portugal teñen unha orixe bastante localizable: o modelo forestal. Un modelo
que provoca a desaparición do agro (un agro vivo é o mellor remedio contra o lume),
un modelo que promove que reine a lei da selva, nunca mellor dito, no que se
refire á ordenación do territorio e un modelo que se basea no monocultivo de
especies pirófitas coma é o eucalipto. Este modelo está ao servizo da pasteira
ENCE, unha industria de enclave, non transformadora, que foi colocada no lugar
privilexiado da ría de Pontevedra onde se atopa por Franco e que, coma bo
produto do Réxime do 78 (e o mesmo que outros produtos similares coma o Pazo de
Meirás), os "demócratas" que asumiron a bendita Transición (co
sindicato Comisións Obreiras incluído) non se atreveron a tocar. O consello de
administración de ENCE é paradigmático. Unha restra de apelidos de fóra de
Galicia, unha ex ministra do PP, un ex conselleiro do PP, ambos, ironicamente,
ocupando as carteiras de medio ambiente..., o que se di un modelo industrial
propio dunha colonia. O último atropelo do caso ENCE, e que lle custou ao
zombie da Moncloa que farfulla cousas pola tele, ser nomeado persoa non grata
na cidade de Pontevedra (na que o azar lle concedeu o privilexio de nacer) consistiu
en prorrogar, cun goberno en funcións, o tempo de permanencia da pasteira na
súa ubicación por outros 60 anos.
Onte
evidenciouse, unha vez máis, que nas institucións galegas só hai monicreques
mediocres e que a vida das persoas importa tan pouco que a CRTVG, medio de
servizo público que pagamos todos e todas, se dedicaba a emitir fútbol e
bufonadas mentres o país era devastado.
O
irresponsable que nos goberna deixou caer onte que a culpa do acontecido no sur
de Pontevedra era a ineficacia de Portugal na loita cos seus lumes. É unha
mágoa que Feijóo sempre olle para Portugal coas gafas do supremacismo. O lume
salvaxe que hai meses azotou o país irmán, en especial á localidade de Pedrógão Grande,
levando tamén vidas humanas, serviu para que nese país se debatese,
politicamente (e non penalmente), sobre a cuestión do lume, dando como
resultado unha lei que limita a expansión do eucalipto en terras portuguesas.
Poucos días despois, liamos a nova de que Navigator, un xigante da produción de
papel radicado en Portugal, estudaba mudarse a Galicia despois de que o país
luso comezase a coller o touro da eucaliptización polos cornos. E tamén, poucos
días despois de Pedrógao o propio Feijóo negaba, de novo apelando ao
supremacismo (nós estamos mellor preparados que os portugueses...), que algo
semellante puidese acontecer en Galicia. Todo un profeta.
Nas
súas viaxes por Cuba e Estados Unidos, Castelao produciu uns debuxos preciosos
onde retrataba a vida dos negros naquelas terras. Nun deses debuxos, o
rianxeiro presenta a un home negro e máis a un galego dándose a man, un
enfronte do outro. O diálogo adxunto ao debuxo dicía: El NEGRITO: ¿Hermanos? GALLEGO: Los trabajadores siempre somos
hermanos. Non é baladí esta identificación do galego co negro. De feito, o
máis parecido á Galicia de onte que se me vén á cabeza é a Nova Orleans do Katrina.
As autoridades de alá tamén botaban a culpa, ao día seguinte, a cuestións
naturais inabordables, así coma á acción de individuos illados dedicados á
pillaxe. Porén, non era difícil deducir que ese Estado, de maioría negra, fóra
abandonado á súa sorte por unhas autoridades ás que lle dába igual o que lle
acontecese á poboación.
Velaí,
de xeito sucinto, o que, unha vez máis, experimentamos onte, compatriotas
galegos e galegas: somos cidadáns de segunda e o Miño é o noso Mississipi.
Sem comentários:
Enviar um comentário