Nova Copla Catalá

Un defensor da copla en tanto que expresión da cultura popular española como foi Manuel Vázquez Montalbán, quen sempre se laiou da apropiación polo franquismo dese xénero —do mesmo xeito que o salazarismo se apropiaría do fado— estaría (penso) encantado coa nova fornada de cantoras de coplas que está a xurdir, principalmente —e seguro que non por casualidade pois esta foi a terra tamén de Montalbán— en Cataluña.

Silvia Pérez Cruz, Rosalía, son nomes que están a reiventar a copla (e o flamenco) a base de mesturala con sonoridades vindas do que nos noventa foi a escena indie (a man de Raül Fernández é longa). 

Salvo a tentativa do experimento de Lagartija Nick con Enrique Morente, e o seu proxecto Omega (1996), por deslindarse da parvicie imitadora do anglosaxón que nos noventa chegou a cotas —aquel inglés macarrónico de tantos grupos— verdadeiramente ridículas, e dos últimos traballos aflamencados de Los Planetas, o gusto dos antigos indies pola Nova Copla Catalá demostra a madurez (tamén física, ai! facémonos maiores!) daqueles.

Este pouso popular de raíz andaluza que xa estaba presente en Cataluña a través da rumba é, creo, un fenómeno urbano produto da inmigración. Velaí un xénero, a canción urbana popular, que non temos, nin por forza poderiamos ter, nun país como Galicia ata hai ben pouco (quen o diría hoxe!) case totalmente agrario e mariñeiro e máis produtor que receptor de migrantes (p. e.: os pais de Montalbán e de Pérez Cruz). Porén, entre as novas coplistas catalás hai unha, María Arnal, na que a jota tamén está presente. Haberá logo un camiño para que a nosa música popular do vello mundo agrario se renove nestas claves? Quen se atreve?