O neoliberalismo é da cor do lume

A vaga de incendios que este verán volve infestar os montes do sur de Galicia danos a imaxe exacta do rostro neoliberal.

O laissez faire urbanístico: vilas e parroquias sen ningún tipo de planificación racional que non sexa a da racionalidade inmobiliaria e a da racionalidade dos alcaldes "ti-vai-facendo".

O laissez faire forestal: monocultivo de masas arbóreas ao servizo da industria da pasta de papel sen máis criterio para a súa distribución no territorio que o rendemento económico a curto prazo e sen atender, en ningún caso, a outros criterios como poidan ser o social, o cultural e xa non digamos o ambiental.

A non comparecencia do Estado: entendido este non como unha administración concreta, senón como o aparato burocrático organizativo encargado de velar polo benestar das persoas e cuxa función vaia alén de reservarse o monopolio da violencia para protexer a propiedade privada; a este respecto, comeza a ser unha imaxe recurrente a da cidadanía galega do común substituíndo, cos seus propios medios e pola súa conta e risco, as funcións do Estado, xa sexa -no seu momento- para levar os sumidoiros ou a auga corrente ás casas das parroquias e extrarradios das cidades, xa sexa para recoller chapapote nas rías a bordo de chalanas, xa sexa para apagar lapas de varios metros de altura con caldeiros e mangueiras. Os lumes forestais en Galicia ofrecen a viva imaxe do que significa, para as clases populares, a utopía neoliberal do Estado mínimo e da "sociedade civil" (tal como a entenden os liberais) forte.

A substitución -provocada polo carácter "revolucionario" do capitalismo- de modos de vida e de ocupación do territorio simbióticos co monte por núcleos poboacionais postindustriais enclavados en grandes extensións de terra dedicadas unicamente á explotación intensiva e neocolonial da madeira.

O papel dos medios de comunicación de masas como encubridores dos mesmos políticos de medio pelo que lexislan para que todo este caos sexa posible, que recortan, coa escusa da austeridade imposta polo capital, na dotación de medios de prevención e extinción pero que reparten, profusamente, subvencións con diñeiro público a eses mesmos medios de desinformación. 

A naturalización da política, neste caso apelando á climatoloxía; como se a realidade dunha relativa seca nos verás do sur galego (a diferenza, por exemplo, do norte do país) non fose un dato coñecido e previsible que o político debe tentar superar, non aceptar como unha fatalidade inexorable do destino ante a que só resta cruzar os brazos e rezar.

Por último, a énfase no aspecto penal do problema do lume (os lumes coma un asunto de delicuencia individual) como xeito de encubrir o carácter político da existencia de incendios forestais.