A CUP marca o camiño

Hai quen alega que a CUP decidiu reabrir o debate sobre a investidura de Mas en contra do refrendado polo electorado nas pasadas eleccións catalás, e non lle falta razón a quen así argumente. Porén, o axustado dos resultados finais das votacións indican que nesa organización a cuestión estaba moi viva e que obviar o debate non habería levar a nada bo. Nesta repartura do debate, cabe facerse dúas preguntas: na decisión dunha organización política mandan os militantes ou mandan os votantes?

Probablemente, sexa máis da “nova política” dicir que mandan os votantes e da "vella" dicir que mandan os militantes. Eu, que en teoría estaría próximo á chamada “nova política” (sexa iso o que sexa) penso que quen debe mandar é o elector activo, é dicir, o elector que non se conforma só con votar, senón que é activista e participa. O activista que non se conforma só con retroalimentar as mecánicas orgánicas, senón que actúa sen conservadorismos e que procura que o coxunto do movemento emancipatorio avance.

Non son liberal, creo que a esquerda debe construír as súas propias institucións e que estas son o lugar de decisión política; ademais,  xa escribín no seu momento a miña opinión sobre as primarias abertas e sigo mantendo que unha organización non pode poñerse a tiro para que a cooptación sexa aínda máis fácil do que xa acostuma ser.

Vimos dun clima xeral no que se vilipendiou moito ás organizacións políticas, pero todo, en canto pasa un pouquiño de tempo, colle perspectiva e hoxe é moi visible o paradoxo de que moitos dos que vilipendiaban as organizacións políticas, agora militan en organizacións políticas cuxo patriotismo de partido deixaría pampo a calquera marxista-leninista clásico. É a coñecida síndrome de San Paulo, a parvicie do converso. En todo caso, penso que cómpre deixar a demagoxia e falar claramente: sen organización política non hai transformación.

O modelo da CUP é moi acaído para o que debería ser ese suxeito político galego que, disque, todos estamos polo labor de construír. As Mareas xa existentes, que se deben abrir a novas incorporacións, e a creación de novas asembleas de En Marea alí onde non existan previamente Mareas ou candidaturas de Unidade Popular teñen que ser os espazos que fiscalicen á Coordinadora de En Marea que se constituirá (en realidade xa debería estar constituída) e, tamén, os espazos de deliberación e toma de decisións no futuro. Incluído, claro está, a conformación dunha candidatura que concorra ás vindeiras eleccións á Xunta de Galiza. E isto hai que poñelo a andar canto antes. A decisión da CUP e, a consecuencia desta, a previsible convocatoria de eleccións en Cataluña, unido á probabilidade existente de que se convoquen novas eleccións xerais, ben pode facer que Feijóo tamén adiante as nosas eleccións.

Unha vez rematado o ciclo electoral, a persistencia desas Mareas locais no traballo na sociedade civil e na creación molecular de poder popular será fundamental para que este cambio que disque pretendemos levar a cabo non sexa flor dun día. Algo que os compañeiros e compañeiras da CUP saben ben. Non en van, malia darlle mil voltas en democracia interna a toda a "nova política" xunta, se trata dunha organización nacida a finais dos anos 70 do século XX; curiosamente, no mesmo tempo que o propio, e podre, Réxime do 78 que queremos esboroar.