Nota sobre a dureza impostada

Hai algo de afectación nesta retórica sobre a suciedade da política, sobre a dureza do poder, etc., tan do gusto da cúpula podemita. É certo que a política é dura, pero que sempre se apele a iso para defender retrocesos sociais soa a tongo. Ser duro, apelar á suciedade das decisións difíciles no caso grego, e español, é falar claramente do que significa a débeda, do que significa o euro. E non esconderse en palabrería testosterónica para acabar dicindo o mesmo que dixo Zapatero para xustificar a reforma do artigo 135 da Constitución e que é o mesmo que, no seu día, defendeu a Terceira Vía tras asumir que Thatcher tiña razón, e que non había alternativa. Trátase de gañar para algo. Non de gañar por gañar ou de gañar para prohibir corridas de touros e bailar no desfile do orgullo LGTB (cousas que están moi ben, pero que, para moitos e moitas de nós non chegan). Para esas cousas, xa tiñamos o PSOE: cultural wars e business as usual.