3/25/2013

Dos escraches


A delegada do goberno en Madrid, Cristina Cifuentes, vén de suxerir que os participantes nos escraches organizados pola Plataforma de afectados pola hipoteca teñen vínculos terroristas o cal equivale a dicir que os participantes nas accións da PAH non son xente de ben, son elementos alleos á comunidade, corpos víricos aos que compre illar e sinalar. Pero se un se detén a pensar un pouco nos escraches logo verá que, lonxe de teren algo que ver co terrorismo ou con calquera outra práctica antisocial, estes basean a súa popularidade e eficacia xustamente no contrario. Os escraches encarnan unha afirmación moral da comunidade fronte a aqueles elementos que violan algún principio sagrado da mesma (neste caso o dereito á vivenda). 
Os escraches que está a practicar a PAH son o que Sydney G. Tarrow —autor de O poder en movemento. Os movementos sociais, a accion colectiva e a política— chama unha "práctica modular non violenta" (como a manifestación ou a sentada). Que forma parte do repertorio dos movementos sociais desde moi antigo, tanto, que o antecedente do escrache, a rough music inglesa, data nada menos que do século XVIII e consiste en humillar publicamente —concentrándose disfrazados, facendo ruídos con todo tipo de ferramentas e cantando coplas ofensivas— fronte a casa de quen violou as normas da comunidade. 
O que hoxe están a facer os da PAH é exactamente o mesmo. E se as súas accións espertan tanta adhesión popular é porque son percibidas como prácticas de afirmación moral non como prácticas destrutivas do vínculo social. Os participantes nas accións da PAH son unha metonimia da sociedade toda e a sociedade identifícase con eles porque eles fan o que todos desexamos: humillar aos que poidendo evitalo prefiren contribuír a violar o principio de economía moral popular no sentido que lle dera E.P Thompson a este termo que establece que botar a alguén da súa casa é unha das codutas máis oprobiosas que poidan existir.

Sem comentários: