Textos escollidos para ler o presente (IV)

O texto que colgo hoxe pertence a unha conversa privada con Joaquín Miras alguén que, na miña opinión, debulla nos seus escritos a única esquerda posible e con sentido que se pode concibir no presente. Agradézolle desde aquí que me permitise compartilo no blog. Interésame especialmente o parágrafo polas extrapolacións que se poden facer ao noso país, agora que tratamos de construír unha nova ferramenta política. 

Algúns insistimos, case sempre con menos fortuna da que desexariamos, na liña que aquí bosquexa Joaquín: non chega con facer un partido, non vale de nada un partido "desempotrado" (por empregar o termo que el usa) da comunidade. Só un partido creado, participado e musculado polo movemento, pola comunidade organizada que fai da súa política, política vivida cotidianamente, pode merecer os nosos esforzos. Do contrario non faremos máis que crear unha nova marca, separada daqueles que o deben nutrir, e con tendencia a perpetuarse en forma de burocracia autotélica.

«Un sindicato pode ser unha cousa tan á marxe da comunidade coma un partido, e non só iso, pode ter ademais efectos "desempotradores" na cultura popular: o debate —en Kaplan, Temma: Orixes sociais do anarquismo Andaluz—  entre comunistas libertarios andaluces —prioridade ontolóxica da comunidade sobre o individuo-— e anarco-sindicalistas —salario enteiro para o traballador sen control da comunidade—. [...] O comunitarismo en xeral —e a idea de intelectual colectivo de Gramsci éo— non separa organización de comunidade, o intelectual é o nome do organizador da comunidade, e non outra cousa, e así tamén a comunidade res-publicana e a comunidade comunista libertaria. O sindicalismo, como o partido tal como o entendemos desde 1874, é unha comunidade á marxe da comunidade, unha orde "exenta" do frixo, e ten idea de que o ser humano para controlar a súa sociedade debe organizarse, pero opta por organizar a comunidade autoconsciente e deliberante á marxe da comunidade práxica: non é unha comisión obreira que detrás ten á asemblea ou o total do activo operante, ou sexa, que dota ao activo práxico de poder de deliberación e control sobre si mesmo e a súa praxe, senón unha comunidade organizada fóra, á marxe da praxe material ou sexa, que se fai alleo á dinámica práxica. Tomo como modelo a idea de Hegel sobre a relixión: a relixión foi o pensamento que desde a desaparición da polis grega —antes tamén— preservou a consciencia humana de que somos un ser comunitario, que dependemos da actividade social que xera a cultura e materialidade na que vivimos, pero á hora de proporse usar esa consciencia —ekklesía, asemblea— en lugar de tratar de crear a comunidade autocosnciente no seo da comunidade práctica, no seo das relacións técnicas e sociais e organizacionais da praxe, na medida do posible, pois se organiza como comunidade á marxe, paralela, desempotrada, aínda que obrigue a todo o mundo a ser membro e aínda que teña grande interese por controlar o ethos desde fóra do mesmo...isto serve tanto para o sindicalismo como para o partido "exento".»