Breves comentarios á Asemblea Constituínte de Anova

Onte, aniversario da toma da Bastilla, constituíuse, despois dun día enteiro de esgotadores, caóticos e, por veces moi tensos debates, a nova organización política Anova. Fun moi crítico con como se levou a cabo a maior parte do proceso que desembocou na creación desta nova organización. Fun especialmente crítico co funcionamento da Asemblea de Vigo, na que participei e participo, pola súa falta de horizontalidade e a súa contínua recurrencia á "cociña creativa" previa a cada unha das asembleas. Nos días anteriores á celebración da Asemblea constituínte —e nalgunha das miñas intervencións na propia Asemblea— fun moi crítico co dirixismo encuberto que se percibía en numerosos momentos. Dirixismo que se sustanciaba nas accións e omisións dunha Mesa na que era evidente o pánico a perder o control da Asemblea; na ambigúidade calculada, case que até o mesmo momento de votar, no que ten que ver coas listas abertas; na falta publicidade previa das mesmas de xeito que non se puidese coñecer con antelación quen era quen entre os que se autopostulaban fóra da lista oficial; na co-existencia dunha lista oficial disfrazada de "lista de consenso" (feita pública, por certo, de xeito que non houbese tempo a articular outra lista alternativa) canda un pequeno excedente de autopostulantes aos que se lles permitiu pugnar, a título individual, en clara desigualdade de condicións; etc.
Na asemblea de onte, a fontanería, da que eu tanto refugo, funcionou no que tiña que funcionar —a aprobación da lista oficial. Agora ben, onte, nas longas horas que durou o cónclave puidemos comprobar que, por moi imperfecto que sexa, por moi manipulable que sexa, o asemblearismo é o máis parecido que existe á Democracia, así, con maiúsculas. E digo Democracia entendida como o proceso político no que a incertidume, é dicir, a emerxencia do inesperado, do non calculado, é posible. Pois por moito que se pretenda atar todo antes dunha asemblea, a propia dinámica da mesma fai que sempre se creen fendas nas que o incontrolable apareza. Na de onte, á que moita xente si foi con ganas de debater de todo, sen dar nada por suposto, e onde as votacións de non poucas enmendas evidenciaron unha aritmética variable e non o cansino rodillo que se podía experimentar noutras organizacións, mostraron que a participación en igualdade e a horizontalidade é o mellor camiño para que as costras burocráticas nunca cheguen a un grao de solidificación tal que impida a súa rexeneración. Onte foi posta unha pimeira pedra, e como é a praxe a que determina a validez ou invalidez de calquera proxecto político, deámoslle unha marxe de creto antes de sacar conclusións precipitadas. Nada me gustaría máis que ter a certeza de que estamos a acertar no reto de inventar unha nova forma de entender ás organizacións políticas e á propia política. O tempo diráo con maior claridade.