A pregunta do momento é esta: canto durará a agonía do binomio capitalismo-democracia? Serán necesarios anos? Décadas? Ou será, se cadra, un acontecemento catastrófico (poñamos por caso o esboroamento dese mamotreto fabricado a base de burocracia, altos soldos e sinvergoncería chamado UE) o que ha precipitar o divorcio deses dous conceptos antitéticos de raíz?
Polo pronto, que un xornal como El País, auténtico termómetro da opinión mainstream non ultramontana, escribise un editorial como o de onte a propósito do referendum que o pillabán de Papandreu di que vai convocar en Grecia, indícanos ben ás claras que cada día resulta máis insostible o gran relato (erixido como o relato campión e supervivinte á razzia lyotardiana) que retrataba como dúas caras da mesma moeda á economía de mercado e ao goberno dos máis.
Así, para El País un referendum é unha votación binaria (o bipartidismo non, obviamente), esquemática y susceptible de toda suerte de demagogias populistas (o termo populista é, para o xornal de PRISA, coma un chicle; comezaron a empregalo cos sucesivos presidentes que ían gañando as eleccións nunha Latinoamérica que fuxía do neoliberalismo coma do lobo e agora veñen estirándoo, estirándoo, até que tamén na vella Europa o perigo populista —eufemismo de popular?— anda á espreita en todas partes). Pero para El País isto é así sobre todo se o que se vota non é unha medida concreta, sino sobre dos años de sacrificios que han exasperado a la sociedad griega. É dicir, un referendum é demasiada democracia porque os cidadáns poden votar segundo os seus intereses e non segundo os intereses dos de sempre. A democracia non é aconsellable se pode prevalecer el malhumor social sobre la discusión del asunto sometido a las urnas. Para El País o "malhumor social" non forma parte do asunto sometido ás urnas, as urnas están para outras cousas, cousas útiles como refrendar as políticas decididas polas elites; se non se dedican a iso, as urnas sobran.
Non resulta, logo, moi na lóxica das cousas que na Grecia de hoxe —desventurada nación contemporánea da utopía high-tech que ía ser o século XXI e do seu Santo Estebo Protomártir aka Steve Jobs— xa se escoiten ruídos de sabres como nos bos tempos pinochetistas do barolento, cruel e agonístico século XX no que comezou a carreira a ningures neoliberal?
Polo pronto, que un xornal como El País, auténtico termómetro da opinión mainstream non ultramontana, escribise un editorial como o de onte a propósito do referendum que o pillabán de Papandreu di que vai convocar en Grecia, indícanos ben ás claras que cada día resulta máis insostible o gran relato (erixido como o relato campión e supervivinte á razzia lyotardiana) que retrataba como dúas caras da mesma moeda á economía de mercado e ao goberno dos máis.
Así, para El País un referendum é unha votación binaria (o bipartidismo non, obviamente), esquemática y susceptible de toda suerte de demagogias populistas (o termo populista é, para o xornal de PRISA, coma un chicle; comezaron a empregalo cos sucesivos presidentes que ían gañando as eleccións nunha Latinoamérica que fuxía do neoliberalismo coma do lobo e agora veñen estirándoo, estirándoo, até que tamén na vella Europa o perigo populista —eufemismo de popular?— anda á espreita en todas partes). Pero para El País isto é así sobre todo se o que se vota non é unha medida concreta, sino sobre dos años de sacrificios que han exasperado a la sociedad griega. É dicir, un referendum é demasiada democracia porque os cidadáns poden votar segundo os seus intereses e non segundo os intereses dos de sempre. A democracia non é aconsellable se pode prevalecer el malhumor social sobre la discusión del asunto sometido a las urnas. Para El País o "malhumor social" non forma parte do asunto sometido ás urnas, as urnas están para outras cousas, cousas útiles como refrendar as políticas decididas polas elites; se non se dedican a iso, as urnas sobran.
Non resulta, logo, moi na lóxica das cousas que na Grecia de hoxe —desventurada nación contemporánea da utopía high-tech que ía ser o século XXI e do seu Santo Estebo Protomártir aka Steve Jobs— xa se escoiten ruídos de sabres como nos bos tempos pinochetistas do barolento, cruel e agonístico século XX no que comezou a carreira a ningures neoliberal?
Sem comentários:
Enviar um comentário