1. O PP arrasa sacando só uns 500 000 votos máis que nas eleccións que perdeu no 2008. Mellora a maioría de Aznar pero encara un panorama político-social que non terá nada que ver con 1996. Se daquela o contexto económico mundial boiante (a burbulla que agora estoupou funcionaba por entón a pleno rendemento) permitiu a Aznar forxar a súa aura de mago da economía e do emprego, os vindeiros anos a dereita española terá poucas alegrías que vender a unha poboación que, ao problema do paro, terá que engadir o desmantelamento do estado do benestar. A receita de Rajoy ante a crise social que se aveciña será, sen dúbida, envolverse na bandeira rojigualda e nos cantos patrios ao tempo que vende ao mandamáis alemán, a prezo de saldo, a pouca soberanía que lle queda ao Estado Español. Empregará moito a bandeira, tamén o código penal. Pero canto tardaremos en ver na rúa a moitos do que hoxe votaron por Rajoy crendo que un simple cambio de goberno sería suficiente para cambiar o desastroso estado da economía?
2. O PSOE esboróase até alcanzar niveis de hai 30 anos e o seu electorado se refuxia na abstención, en IU e, posiblemente, en UPyD. É pouco probable que esta debacle provoque grandes mudanzas no seu seo. O PSOE de hogano é máis parecido a un aparato do estado que a un partido vivo e cunha militancia en condicións de demandar algo da súa cúpula. Por outra banda, ante o feito de o PP gobernar case que todas as institucións, é probable que os populares precisen maquillar a súa omnipresencia dando chance ao "principal partido da oposición" pois, se convén escoller ben aos mellores amigos, máis aínda convén escoller aos inimigos. O futuro non está escrito e un nunca sabe se non terá que recurrir a un goberno de concentración nacional.
3. A irrupción de Amaiur deixa aínda máis en evidencia a escasa representatividade da configuración do parlamento vasco actual e desmonta o vello mito que dividía o País Vasco en dúas partes iguais de nacionalistas e "non nacionalistas". O abandono das armas por ETA e estes resultados electorais deberían forzar algún tipo de acordo histórico sobre o futuro do País Vasco ou a fenda entre este e España seguirá aumentando até que a froita caia polo seu propio peso.
4. Malia a clarificación do mapa político español en tres grandes dinámicas diferenciadas (a vasca, a catalá e a española), o BNG "está feliz" (Vázquez dixit) porque poderá seguir mantendo economicamente un chiringuito que é incapaz de recoller réditos dunha coxuntura na que o PSdG perde uns 300 000 votos, nas que o famoso condicionante do bipartidismo se reduciu como nunca antes e na que o noso país agoniza nas mans do exército de demolición de Feijóo que propiciou o expolio das caixas de aforro, a agresión ao idioma e á cultura propia e que, mesmo en plena campaña electoral, comezou con descaro a privatización do sistema de saúde cesando a tarxeta sanitaria a desempregados. O BNG non só non está a ser útil para ser ese dique de contención fronte a dereita do que falou Guillerme Vázquez na campaña senón que mesmo vé como o PP aumenta a súa hexemonía no noso país (especialmente humillante cando o candidato do PP era nada menos que un dos responsables da ignominia que foi a xestión da catástrofe Prestige). Asiste tamén ao espectáculo de ver como calquera tipo de alternativa viable á dereita se desdebuxa máis e máis e presencia como o país vai esmorecendo no económico e caendo na irrelevancia no institucional e simbólico.
5. De 350 escanos, só de 25 se poden dicir que corresponden a partidos de esquerdas. O que é tanto como dicir que no cómputo global a esquerda, malia subir a respecto das anteriores eleccións, segue a ser marxinal no parlamento español. Non é o dato definitivo sobre pensamento político dun país ou dun estado pero non deixa de ser un dato máis a ter en conta.
2. O PSOE esboróase até alcanzar niveis de hai 30 anos e o seu electorado se refuxia na abstención, en IU e, posiblemente, en UPyD. É pouco probable que esta debacle provoque grandes mudanzas no seu seo. O PSOE de hogano é máis parecido a un aparato do estado que a un partido vivo e cunha militancia en condicións de demandar algo da súa cúpula. Por outra banda, ante o feito de o PP gobernar case que todas as institucións, é probable que os populares precisen maquillar a súa omnipresencia dando chance ao "principal partido da oposición" pois, se convén escoller ben aos mellores amigos, máis aínda convén escoller aos inimigos. O futuro non está escrito e un nunca sabe se non terá que recurrir a un goberno de concentración nacional.
3. A irrupción de Amaiur deixa aínda máis en evidencia a escasa representatividade da configuración do parlamento vasco actual e desmonta o vello mito que dividía o País Vasco en dúas partes iguais de nacionalistas e "non nacionalistas". O abandono das armas por ETA e estes resultados electorais deberían forzar algún tipo de acordo histórico sobre o futuro do País Vasco ou a fenda entre este e España seguirá aumentando até que a froita caia polo seu propio peso.
4. Malia a clarificación do mapa político español en tres grandes dinámicas diferenciadas (a vasca, a catalá e a española), o BNG "está feliz" (Vázquez dixit) porque poderá seguir mantendo economicamente un chiringuito que é incapaz de recoller réditos dunha coxuntura na que o PSdG perde uns 300 000 votos, nas que o famoso condicionante do bipartidismo se reduciu como nunca antes e na que o noso país agoniza nas mans do exército de demolición de Feijóo que propiciou o expolio das caixas de aforro, a agresión ao idioma e á cultura propia e que, mesmo en plena campaña electoral, comezou con descaro a privatización do sistema de saúde cesando a tarxeta sanitaria a desempregados. O BNG non só non está a ser útil para ser ese dique de contención fronte a dereita do que falou Guillerme Vázquez na campaña senón que mesmo vé como o PP aumenta a súa hexemonía no noso país (especialmente humillante cando o candidato do PP era nada menos que un dos responsables da ignominia que foi a xestión da catástrofe Prestige). Asiste tamén ao espectáculo de ver como calquera tipo de alternativa viable á dereita se desdebuxa máis e máis e presencia como o país vai esmorecendo no económico e caendo na irrelevancia no institucional e simbólico.
5. De 350 escanos, só de 25 se poden dicir que corresponden a partidos de esquerdas. O que é tanto como dicir que no cómputo global a esquerda, malia subir a respecto das anteriores eleccións, segue a ser marxinal no parlamento español. Non é o dato definitivo sobre pensamento político dun país ou dun estado pero non deixa de ser un dato máis a ter en conta.
Sem comentários:
Enviar um comentário