Democracia mini

É para volver caer baixo o xugo da aristocracia dos ricos para o que se quebrou o xugo da aristocracia feudal? Escribía Maximilien de Robespierre nun discurso do ano 1791 que defendía o sufraxio universal. E engadía:

"Todos os homes nacidos e domiciliados en Francia son membros da sociedade política chamada nación francesa, é dicir, cidadáns franceses. Sono pola natureza das cousas e polos primeiros principios do dereito de xentes. Os dereitos anexos a ese título non dependen da fortuna que cada individuo posúa, nin da cantidade de impostos aos que estea sometido, porque non é o imposto o que nos fai cidadáns; a calidade de cidadán só obriga a contribuír aos gastos comúns do Estado segundo a capacidade de cada un. Agora ben, podedes dar leis aos cidadáns, pero non podedes aniquilalos.
Os partidarios das medidas que estou a criticar percibiron por si propios esa verdade, xa que, non atrevéndose a negar a calidade de cidadán a quen estaban desherdando politicamente, limitáronse a evadir o principio de igualdade que necesariamente presupón mediante a distinción entre cidadáns activos e cidadáns pasivos. Contando coa facilidade con que se governan aos homes con palabras, trataron de confundirnos proclamando con esa nova expresión a máis manifesta violación dos dereitos humanos."

E cómpre retomar os argumentos radicalmente democráticos dos revolucionarios franceses agora que a nosa democracia está a ser galvanizada diante dos nosos ollos. Nun lapso de apenas 72 horas asistimos a dous episodios máis deste claro devalar cara o neofeudalismo que tamén separa os cidadáns en activos e pasivos. O sábado, o presidente Zapatero mantiña a segunda das reunións cos "notables do reino" (a nova cámara dos Lores como a definiu Ignacio Escolar). Onte mesmo, Mariano Rajoy, nun sarao con Pymes, facía público o seu desexo de substituír a asignatura escolar de "Educación para a cidadanía" por "Fomento da actividade emprendedora" (aínda que a claridade non é a maior das virtudes de Rajoy, desta volta creo que todos comprendemos a mensaxe subliminal que se nos enviaba). Se os dous líderes do turnismo oficial deixaban ás claras a concepción aristocrática e antidemocrática da sociedade civil que lles impulsa, tamén demostraron, estes últimos días, a que políticas concretas conduce irremediablemente esa visión da sociedade: por unha banda o anuncio de Zapatero de vincular por lei, como manda o chamado "Pacto do euro", gasto público e crecemento (lei complementaria á que vinculará, salvo que UGT e CCOO nos sorprendan, produtividade e salarios). Dificilmente se pode atopar lei máis antidemocrática que aquela que impide calquera alternativa en política económica, aínda que esta non sexa máis que a vella receita do investimento contracíclico (no contexto en que nos movemos mesmo o keynesianismo é subversivo). Pola outra, a suxestión do presidente de Murcia, en presenza de Mariano Rajoy, de comezar a cobrar pola asistencia sanitaria e educativa pública. Algo especialmente desvergoñado se temos en conta que Murcia é unha das comunidades con maior número de parados —menor número, polo tanto, de xente con capacidade de pagar nada— do Estado español, por mor da súa entrega á economía do tixolo.
Será o noso estado de shock, que diría Naomi Klein, tan paralizante como para permitirmos esta involución?