Chris Hedges, querido Pier Paolo, o que fora columnista do New York Times, acaba de sacar un libro titulado The death of the liberal class. Explicando o seu contido, Hedges lembra con pesar como a xente do común que hoxe engrosa no seu país as filas do Tea Party foi traizoada unha e outra vez polo stablishment liberal (nós diríamos progresista) que orbita arredor do partido Demócrata. A incapacidade da esquerda, explica Hedges, para aplicar políticas en que as súas bases se visen reflectidas, que canalizasen no aparato estatal o descontento existente na rúa cun sistema que non vai e que destrúe todo tipo de vida comunitaria así como a renuncia a espallar os valores progresistas e a dignificar a historia dos movementos sociais transformadores está acelerando a emerxencia dunha infraclase, o subproduto dunha sociedade desestruturada e vítima dun individualismo nihilista e destrutivo, que atopa a súa vía de escape no racismo e no pensamento máxico. Escoitando as palabras de Hedges, estimado Pier Paolo, lembreime de ti. Porque, quen senón ti viu antes ca ninguén o que habería significar para as clases populares a destrución das súas culturas labrega e obreira, dos seus hábitats e das súas prácticas sociais? Ou non alertabas ti, profeticamente, de como a conversión das masas en espectadoras e consumidoras imposibilitaría calquera resistencia á lóxica da mercadoría e impediría calquera articulación social que evitase a caída no fascismo populista? Non sería por esa clarividencia, querido Pier Paolo, que os teus días remataron con violencia no anódino recanto de Ostia ao que nos levara en vespa Nanni Moretti?
Pero a historia é irónica. Pensemos no Reino Unido. Quen nos ía dicir a nós que os herdeiros da Thatcher —quen afirmara que “a sociedade non existe”— haberían presentar, en polifonía co anuncio dos maiores recortes sociais desde a gran guerra, un novo ítem —chámano Big Society— para engadir á longa lista de invencións saxoas (p.e. a ocorrencia do New Labour) que máis cedo que tarde colonizan coma pegóns de brea o léxico político de medio mundo.
O artigo completo foi publicado no número 16 do suplemento literario Protexta da revista Tempos Novos. Pódese acceder a el, en formato PDF (pax. 28), aquí.
Pero a historia é irónica. Pensemos no Reino Unido. Quen nos ía dicir a nós que os herdeiros da Thatcher —quen afirmara que “a sociedade non existe”— haberían presentar, en polifonía co anuncio dos maiores recortes sociais desde a gran guerra, un novo ítem —chámano Big Society— para engadir á longa lista de invencións saxoas (p.e. a ocorrencia do New Labour) que máis cedo que tarde colonizan coma pegóns de brea o léxico político de medio mundo.
O artigo completo foi publicado no número 16 do suplemento literario Protexta da revista Tempos Novos. Pódese acceder a el, en formato PDF (pax. 28), aquí.
Sem comentários:
Enviar um comentário