Caos e Orde

I

Caótica Ana: Unha pomba defeca na cabeza dun falcón e éste esnaquízaa caéndolle en picado a máis de 300 kilómetros por hora. Esta pomba –un espíritu santo– é Ana.
Ana é tamén unha rapaza que vive co seu pai –home grande e sabio ao que alcuma cariñosamente O Monstro– nunha cova (ou nun útero) chea de portas pintadas. Ana ten un don: abrindo esas portas –os caixóns de Salvador Dalí– pode experimentar en carne propia o sufrimento e a opresión de diversas mulleres en épocas e lugares moi afastados do presente. Ana padece, coma un Cristo feminino –pois tamén Deus era en certa forma un sabio grandón e monstruoso– para redimir a aquelas mulleres (as nais dos homes bos) aos que falcóns, ou voitres, lles triparon e esparexeron a carne para evitar que as súas almas regresasen.

II

Bryan Sykes –profesor de xenética humana na Universidade de Oxford– sostén que a actual poboación europea provén na súa totalidade de sete clans femininos. Partindo de Úrsula hai uns 45000 anos ata Jasmine, hai uns 8500, Sykes atreveuse a bautizar a cada unha das integrantes do noso acervo xenético tras estudar o ADN mitocondrial –ADN que só se transmite por vía materna– de miles de persoas do noso continente.

Ainda que ningunha das sete Evas de Sykes se chama Ana, todos nós, somos un pouco como ela: vasos comunicantes entre as mulleres que virán e as que nos precederon e nos habitan.

Ou parafraseando a José Hierro: Somos a chama que crepita entre a madeira e a cinza.

III

Hai veces

en que a ciencia parece un conto.

IV

Universo fractal: Hipnotizados asistimos á vida dunha rapaza que hipnotizada, asiste á vida doutras rapazas.
Medem quere que nos concentremos: a película está estructurada en capítulos numerados coma nunha conta a atrás que nos deixará en estado de trance.

Somos testigos da vida de Ana, para dar sentido ao seu pracer cando fai o amor con Said e para dar sentido á súa dor, cando sofre o castigo por defecar enriba dun neocón americano.
Semella coma se o director quixese topar un patrón, achar a orde oculta no devir dos acontecementos: Un porqué que o convenza de que as cousas boas e malas que nos suceden, non son inútiles.

V

Ian Stewart, profesor de matemáticas na universidade de Warwick, sostén que unha liña costeira é un bo exemplo de fractal que existe en forma natural. Os mapas de liñas costeiras, debuxados en diferentes escalas, mostran todos unha distribución similar de baías e promontorios. Cada baía ten as súas propias baías e promontorios máis pequenos, que á súa vez teñen outros e así sucesivamente. Un cacho minúsculo de liña costeira, ampliado dez veces ainda parece unha liña costeira.

O amplo berro de dor da saharaui, da bagdadí ou da india, segue sendo, hoxe en día, igual de desgarrador que hai séculos. Non hai dores, hai, a dor.

O profesor define esta idea do seguinte xeito: Autosimilitude.

VI

Querer que a nosa vida sexa unha liña de costa:

Matemática. Útil.

Un chanzo non continxente inserido nun universo

tan arbitrario e cruel

como unha borrasca.