Empacho de torta

Convidáronme a asistir ao espectáculo "Pussy cake", de Matarile Teatro. Un imán foi o nome de Francesca Woodman, cuxas fotos quedaron gardadas na miña memoria despois de velas, por pura casualidade, a finais dos 90.

Foi entretido do xeito en que o é calquera outra cousa das que facemos para encher o tempo. Se cadra, a obra encarna algún tipo de fito dentro da dramaturxia galega. Un logro menor, en todo caso, cando as audiencias xa están formadas polo que sucede por aí adiante.

 

Un dos problemas que atopei no espectáculo non está restrinxido a esta obra en particular. O que o fai importante. Trátase do papel da tecnoloxía como último resorte para aparentar novidade no campo artístico. 

 

Houbo algún destello e rememoración que encheron levemente a retina (se cadra iso, producir destellos e rememoracións, é todo o que pode a arte): o aire lynchiano da máscara de goma, algúns momentos plásticos na danza escordada de Raquel Esteller, o vídeo do "baile" dos ionquis, postos ata arriba nalgún barrio ianqui, que me trouxo á memoria aos ídem do Calvario e os seus simpáticos moqueos...

 

Malia isto, o problema principal ten que ver coa imposibilidade de representar o radical/transgresor puro. O radical/transgresor é real ou non é. O radical/transgresor puro sempre é unha pasaxe ao acto. Un calexón sen saída para a arte. Un calexón sen saída, tamén, para o teatro e as súas convencións. Se cadra por iso abundan entre os artistas os suicidas. Como Francesca Woodman. Dionisos conduce á autodestrución. Éxtase e morte van ligadas, suxería Bataille. Os artistas suicidas son os que tomaron o asunto demasiado en serio.

 

Estamos rodeados de representacións do radical/transgresor a través do corpo. E aínda non vin ningún artista que superase a G.G. Allin en escena. GG Allin hai anos que cría malvas a causa dunha sobredose que o seu corpo non aguantou. 

 

Estamos saturados de porno. A exposición do corpo nas súas versións máis bizarras a cambio de moedas está dispoñible a golpe de click. A natureza comercial do porno fai deste algo máis real, dalgún xeito. Pois a circulación do capital é o único que se considera serio, a ratio última das cousas que suceden neste mundo. A excepción da morte, que sucede no outro. Ben é certo que tamén a arte, entendida como mercadoría, ten a súa cota de realidade. Pero isto adóitase camuflar baixo aspiracións menos viles.

 

O capitalismo contemporáneo basea a súa propaganda en explotar o corpo. Dificilmente unha representación máis sobre o corpo pode producir en nós grandes emocións. E así saín do teatro: entretido a nivel superficial, plano a nivel profundo.