En Galiza, um
povo sentimental?, Helena Miguélez Carballeira analiza, dende unha perspectiva
feminista e poscolonial, como os discursos arredor da nación galega resultaron
máis ou menos mobilizadores en función de se naqueles abundaban os tropos
asociados a unha certa idea tradicional do feminino (pasivo) ou do masculino
(activo). Unha das teses sostidas pola autora é que a omnipresenza do discurso
sentimental feminino no chamado nacionalismo cultural tivo unha funcionalidade
colonial e desmobilizadora.
Esta recorrencia
aos tropos femininos datará xa do primeiro rexionalismo do XIX e verase
desafiada co xurdimento do nacionalismo galego, propiamente dito, cando o
nacemento das Irmandades da Fala. Así, colíxese a convivencia no discurso sobre
xénero e nación galega de dúas grandes pólas, unha culturalista desactivadora
do político (o cal é á súa vez un xesto político), feminizante:
«Procurei
identificar a filiação, raras vezes reconhecia, entre o nacionalismo cultural galego
e esse peculiar regionalismo apolítico na Galiza. Esta relação torna-se
evidente, se considerarmos, como fiz neste livro, o tropo do sentimentalismo
galego como o seu canal condutor. »
E unha liña
netamente politizadora da cuestión nacional, masculinizante:
«Os novos
ideólogos do movimento começaram a perceber que, para neutralizarem esa
entranhada lógica colonial, que ligava a identidade galega à feminidade, era
fundamental uma estratégia discursiva que passava por recaracterizar
masculinamente a identidade nacional galega e por reconstruir a capacidade do
nacionalismo para a acção política, entendida esta como uma questão de
virilidade. Esta transição está no cerne daquilo que se costuma descrever como
a passagem do regionalismo “sentimental” para o nacionalismo “político” a
partir de 1916» (p. 126)
Porén, a cousa
non remata aquí. A autora mostra con gran pericia como estes dous discursos
mantiveron historicamente unha relación dialéctica. Como exemplo, a reacción do
rexionalismo á masculinización do novo nacionalismo post-1916 mediante un
discurso de masculinidade apolínea (ideas de autocontrol e racionalidade) fronte
os delírios paixonais e irracionais (novamente tropos femininos) do novo
nacionalismo. Unha viraxe que terá a volta de porca case definitiva coa vitoria
franquista tras a guerra civil onde a belicosidade testosterónica, desta volta do
nacionalismo español, pasará directamente á acción. Por súa vez, a figura de Carvalho Calero é lida pola autora como un exemplo de hipermasculinidade en oposición ao
culturalismo de Galaxia, toda vez que o primeiro quedará, entre outras cousas
pola cuestión da norma lingüística, marxinado dese mundo.
A seguir, a
autora mostra como a irrupción da crítica feminista (especialmente daquelas
mulleres sen dependencias emotivo-intelectuais cos “grandes homes” da nación)
comezará a minar a representación patriarcal da muller e da nación tanto do
culturalismo coma do nacionalismo. Miguélez chega así á conclusión de que a
ideoloxía da Normalización —que ela vincula ao piñeirismo aínda que sinale que os
discursos cuestionadores da ideoloxía da Normalización funcionan tamén «como desafios explícitos ao discurso
nacionalista galego enquanto discurso patriarcal.» (p. 210)— constituirá
unha sorte de pano de fondo implícito onde calquera proposta discursiva non
homologada é percibida como unha ameaza e é, por tanto, minimizada.
Miguélez contra Carballeira
O libro de
Miguélez Carballeira é útil porque nos recorda algo que, aínda que evidente, ás
veces esquécese. Michael Billig, no seu O
nacionalismo banal, púxoo así:
«A batalla pola
nacionalidade é unha batalla pola hexemonía mediante a cal unha parte
reivindica falar polo conxunto da nación e representar á esencia nacional.»
A ideoloxía
política que enche de significado á nación reside nos contidos das diferentes
“comunidades imaxinadas” en pugna. Esta batalla pola nacionalidade dase tanto nos
estados xa constituídos, como —así o demostra Miguélez Carballeira— nos
movementos nacionalistas que pretenden constituírse en estados. Entre esas
ideoloxías políticas, tamén se inclúe, por suposto, aquela que ve no
nacionalismo “en si” a doutrina política a primar. Quen propugna o nacionalismo
como ideoloxía política tende a ter unha visión da nación estática (ou cando
menos pouco amiga de problematizarse “en exceso”), na que o imaxinario se enche
de vacas sagradas e tropos inamobibles e na que calquera cuestionamento destes
marcos é interpretada como traición (e tanto máis furibundamente se considera
herexía canto máis feble socialmente sexa ese nacionalismo ideolóxico); de aí,
por exemplo, que o artigo de Helena Miguélez en El País sobre Carvalho Calero fose
interpretado por parte de Pilar García Negro como unha afrenta a unha desas
vacas sagradas, afrenta que basicamente se despacha cun ti-non-tes-puta-idea-porque-non-coñeceches-a-Carvalho, que é outra
maneira de dicir: ti non estás (e nunca estarás porque iso é bioloxicamente imposible) no grupo con
acceso directo ás esencias nacionais.
Fronte esta visión, hai outras que consideran
que o da identidade nacional non é O
conflito senón que é Un conflito.
Quen considera que o nacional é un conflito entre outros acostuman, por motivos
obvios, ter problemas de intercomprensión con quen considera o nacional como O
Conflito. Cada vez que os que consideran que o nacional é un conflito entre
outros se empeñan en traer á luz os conflitos diferentes do nacional —e que
este por si só non resolve— o discurso do nacionalismo ideolóxico séntese
—loxicamente, por outra banda— ameazado, pois este tende a procurar a unidade
da comunidade nacional e aborrece os conflitos dentro da mesma. Por outra banda, tamén semella razoable que quen pensa que nunha sociedade dada existen múltiples conflitos pero que se existe algo así coma O conflito este é o que se produce entre clases sociais (o cal tampouco se pode converter nun absoluto simplificador, pois se parece evidente que a cuestión económica determina o resto de conflitos estes non se poden reducir automaticamente ao mecanicismo económico) quen así o considera, digo, é normal que tenda a pensar a táctica e a estratexia política en función da cuestión de clase.
Nun artigo recente, Helena Miguélez enunciaba
a súa preocupación pola emerxencia do nacionalismo banal español como
consecuencia da excesiva atención á cuestión de clase a raíz da crise económica.
Vinculaba aos autores do libro Entrementres. Ensaios para unha nova cultura política
e a xente coma Amador Fernández-Savater ou Guillem Martínez baseándose en
coincidencias na utilización dunha “gramática e vocabulario comúns”. A seguir,
a autora sacaba as súas conclusións a partir de varios textos deses dous
autores e máis dalgúns outros, pero non a partir de ningún texto de Entrementres (o cal resulta especialmente rechamante). Libro, por outra banda,
colectivo e que, polo tanto, dificilmente podería ser reducido a unha única
voz. Aquí, semellan revelarse dúas
cousas:
1. Un xeito de abordar esta cuestión, se
cadra debedora do “xiro lingüístico", segundo o cal todo é texto e
linguaxe e do que se trata é de interpretar como os diferentes chorros de
significantes se relacionan entre si independentemente da súa relación co
contexto e coas “cousas” non textuais. É por iso, digo eu, que a Helena
Miguélez lle poida abondar o “aire de familia” gramatical para facer un totum revolutum e que non se pare a
pormenorizar qué pode ter que ver o que se di en Entrementres con feitos concretos (ou interpretación deses feitos
se se quere) acaecidos na política galega nos últimos anos.
[Exemplos: a forma de entender os partidos, a
evidente desconexión do nacionalismo coa sociedade galega, a relación cos movementos
sociais, as mudanzas na propia sociedade galega que desafían a narración do
nacionalismo que vincula automaticamente nación e clase, as características do capitalismo
globalizado existente hoxe en día e o papel das distintas institucións políticas,
o papel do bipartito galego, a institucionalización e homologación do
nacionalismo, etc.].
2. Cando a Helena Miguélez lle preocupa que a
esquerda galega, prestando atención á cuestión de clase e ao papel de baleirado
democrático que cumpren as macroinstitucións situadas por riba do estado-nación,
estea propiciando o nacionalismo banal español semella estar dando como
fundamental a contradición nacional. Pero, como xa se indicou máis arriba, quen
sitúa o nacional coma un conflito máis e, en último caso, non coma o
determinante neste momento, é probable que estea máis preocupado porque a
polarización que se retroalimenta entre un, por exemplo, Francesc Homs, para
quen a cuestión esquerda-dereita españoliza (sic) e un Mariano Rajoy, para quen
o contubernio de bolivarianos e separatistas é unha ameaza para a estabilidade
de España, poida propiciar unha —se se me permite a expresión— dereitización banal que sirva para que
os que están a facer os maiores ataques aos dereitos das clases populares do E.
Español en décadas surféen a crise cun sorriso na boca e que, unha parte deles —aínda
por riba— conten co aplauso entusiasta do nacionalismo galego. Máis grave aínda,
cando ningún deses dous personaxes, e os seus respectivos contornos, non só non problematiza cuestións como a
existencia de superestruturas como a UE que están a centrifugar a vella idea de
soberanía popular senón que mesmo apelan sistematicamente a elas ben sexa como cinto
de seguridade de que España non rachará, ben sexa como lugar do que se agarda
recoñecemento do proceso independentista. Como sempre na vida, todo é cuestión
de posicionarse e tomar partido.
Helena Miguélez aplicou unha terapia de choque
desnaturalizadora á cuestión de xénero e nación que se demostrou tremendamente
fructífera. Mágoa que a autora non vexa a necesidade de aplicar ese mesmo
método desnaturalizador aos discursos sobre o feito nacional en si. A primeira
evidencia disto, presente no libro, ten que ver con que a autora se refira a Galicia
como colonia sen explicar por que, ou segundo que definición de colonia o fai. Sen
dúbida, se a autora se animase a facer o mesmo exercicio reflexivo que fai sobre os tropos de xénero sobre, poñamos
por caso, o tropo celta non fixándose só en se o tropo pintaba aos celtas ora
coma un pobo aguerrido e masculino ora sentimental e feminino (o cal está óptimo,
claro) senón problematizando por que carallo falaban dos celtas todos eses
señores? Que se quería dicir cando se dicía que entre esa mistificación chamada
“os celtas” (aguerridos ou debiluchos) e os señores e señoras galegas
contemporáneos deses discursos había algún tipo de vínculo que permitía que os
primeiros servisen para simbolizar aos segundos?
[A este
respecto, e por falar en concreto do celtismo, a cousa non se pode despachar
dicindo que aquilo era propio da historiografía romántica, en primeiro lugar
porque o nacionalismo galego actual aínda está inzado de todo ese discurso étnico, imos chamalo... "atlántico-céltico", aínda que hoxe se revista de curiosidade científica pola
etimoloxía lingüística ou pola xenética histórica e en segundo lugar porque
calquera que sexa o tropo mistificador este será usado para delimitar que é e que
non é nin pode ser nunca autenticamente nacional].
Temos entón que a análise da dialéctica entre
discursos demóstrase fértil para aflorar o oculto detrás de toda a retórica
histórica arredor da nación a respecto da muller e que pode ser igualmente
aplicado para analizar tamén a vinculación do discurso nacional co pobo de
carne e óso que se pretende simbolizar con el e que non facelo aforra enfrontarse a conclusións
que poderían ser esfarelantes da construción nacional, polo seu carácter mistificador,
e/ou vergoñantes, polo seu carácter esencialista.
A autora finaliza o seu libro contrapoñendo o
sentimentalismo dos anuncios de Gadis á, sen dúbida, realidade brutal da vida dun preso
independentista. Así, tras o longo periplo a través da lectura do libro, a
autora parece dicir que hoxe quen encarna o nacionalismo non sentimental sería
o independentismo (sen quedar tampouco moi claro a que sector do nacionalismo
galego identifica como tal, cousa non menor dado que hoxe case que todo o
nacionalismo galego semella definirse como independentista). Ao meu modo de ver
Miguélez fai aquí unha pequena trampa xa que se ben dá por suposto que o
independentismo sería ese non-sentimentalismo superador da visión patriarcal, en
ningún momento procede á análise dos discursos e prácticas dese mesmo
independentismo referido nos que sería fácil atopar numerosos tropos
continuadores ben do sentimentalismo, ben do patriarcalismo, ben da idea
Normalizadora e “enchedora de ocos” culturais que autora denunciou nas súas
páxinas.
[Por mencionar algúns que se me ocorren sen ter feito unha investigación nen moito menos: os equipos de futbol gaélico, as olimpiadas rurais, os roteiros de montaña, todos equiparables ao vencello entre deporte e
a idea de nación sa propia dos movementos políticos da Europa dos anos 30 que Miguélez menciona; paganismos varios tipo Samaín, rondallas-rituais con fachos de lume, igualmente relacionados cos movementos dos anos 30; o futbol gaélico de novo, a adopción de maneiras e
instrumentos “célticas” na música folk, a obsesión coa toponimia prerromana na
procura de non sei que esencia todos como remanentes do tropo céltico (ou calquera outro pobo antigo, venerable e non latino-sureño); o
discurso da contabilidade capitalista, pragmático-gañador e hipernormalizador da lingua (lingua útil e
extensa no espazo público mundial) propio do reintegracionismo, fronte a visión
da norma oficial como sucedáneo bastardo que reclúe o idioma nas magras
fronteiras da autonomía; a existencia, tamén, da lóxica de “enche ocos”
culturais, pero desta volta en base a modelos alleos como poida ser o vasco:
deportes rurais, Apalpador, montaña…; remanentes do vello romanticismo que
vinculaba nación con paisaxe: querencia polos espazos naturais tidos por
sublimes, espazos, por certo, adoito adornados por algunha pintadiña de
expresiva emoción patriótica do tipo “Gz Ceibe”, ou similar…; contraposición
rural-cidade no que o primeiro representa a autenticidade heideggeriana (nada
menos que Heidegger, o filósofo Galaxiano por antonomasia!) e a segunda o espazo
impuro e cosmopolita, no que a identidade nacional se dilúe e no que o castelán
xa é asumido como lingua propia; etc.]
Pero un comprende
perfectamente esta última trampiña. A propia
autora comeza o libro dicindo:
«A palavra “nação” nunca esteve muito longe duma
referência aos sentimentos.» (p. 13).
O cal, por finalizar, nen ten por que ser
sempre malo, pois tamén de emocións vive o home (e a muller).
Sem comentários:
Enviar um comentário