4/14/2009

Organización



Que a razón utilitarista xera unha sociedade patolóxica; que malia isto seguimos confiando na aptitude moral e racional innatas en todo individuo; que a autorrealización dos individuos —en contraste coa realización liberal— será cooperativa ou non será; que alén dos intereses individuais cómpre recoñecer un «núcleo de convicciones de valor compartidos» capaces de actuar coma universais; que a asunción por parte da sociedade da noción de cooperación só terá lugar a través da comprensión racional e non polo «vínculo afectivo, por los sentimientos de pertenencia o de coincidencia»; que a diferenza do que ocorre en moita da crítica
social actual a TC sempre estivo preocupada por iniciar «una praxis crítica que pueda contribuir a superar la patología social» e que a TC, «desengañada del grado de conciencia del proletariado», non apela, no seu paso da teoría á praxe, a ningún destinatario predeterminado e si a «una racionalidad soterrada, para la cual todos los sujetos poseen en principio de igual predisposición motivacional», son algunhas das ideas recuperadas por Axel Honneth en Patologías de la razón. Historia y actualidad de la Teoría Crítica (Katz, 2009) de entre os principais argumentos que vertebraron a filosofía da Escola de Francfort.
Mergullándome máis no texto leo como expón Honneth a crítica emprendida por Adorno ao concepto de organización. Ante a rabiosa actualidade daquela análise, sobre todo á vista do momento catárquico que vive a nosa organización favorita, non me resisto a transcribir uns anacos:


«Por una parte, el fin racional para el que alguna vez debió servir fundar una organización como una “mancomunión” técnica, “creada conscientemente”, se fue haciendo cada vez menos transparente en el curso del mero “funcionar”, hasta que finalmente comenzó a desprenderse de su “causa legítima”; actualmente la “herramienta” instrumental de la organización se ha vuelto un “fin en si mismo”, sin que los sujetos tengan la posibilidad de influencia y menos aun de control.
(...)
Cuanto más se ha autonomizado el fin dentro de las organizaciones, de modo que estas operan rutinariamente por el puro funcionamiento, más claramente aumenta la tendencia a excluir en forma arbitraria a los miembros de determinados grupos.
(...)
Con la incapacidad [da organización] de imitar lo que es en principio extraño y de abandonar por lo tanto el punto de vista propio, particular, queda marcada la distancia que media entre la razón dominante, instrumental, y su potencial original.»

Así, unha sociedade devén patolóxica cando trata todo aquilo que debería ser un fin coma se fose un medio. E unha organización devén patolóxica cando esquece a súa natureza de medio, de ferramenta, e se comporta coma se fose un fin.