Tras dezaseis anos nos que o narcotizante bilingüismo harmónico fraguiano mantivo o conflicto lingüístico en Galiza soterrado baixo un feixe de mornas leis que asegurasen unha morte doce para a nosa lingua, parece que esta estea a acaparar –a maior parte das veces de xeito interesado– un dos eixes do debate político actual. Se nos últimos posts me mostraba optimista ante o que semella un fortalecemento dos movementos de cariz progresista xermolados na sociedade civil, neste quero mencionar a aparición doutros colectivos cidadáns, ao meu xuízo, non tan positivos. Desde hai tempo percíbese na dereita un desexo de crear unha rede de organizacións –vertebradas a través da radio dos bispos– que actúen en consonancia co PP e que digan o que este partido, por motivos institucionais ou por medo a perder o sempre arelado centro político, non se atreve a dicir. Unha destas organizacións é Galicia Bilingüe. Sorprende neste colectivo o feito de ser promovido principalmente por mestres e funcionarios; se nos primeiros a sorpresa é motivada porque ninguén mellor ca eles deberían saber cal é a situación real do galego dentro da sociedade en xeral e na escola en particular (hoxe mesmo a Mesa publicou unha listaxe de centros que a estas alturas aínda non cumpren o decreto de galeguización do ensino), nos segundos, esta hostilidade cara á nosa lingua só pode ser achacada senón ao odio, á preguiza.
Os que desde o centralismo zamouco volven unha e outra vez coa moenda do problema lingüístico acostuman facelo dun xeito cando menos paradoxal. Se por un lado crean a ficción duns supostos falantes de castelán cuxos dereitos son conculcados nunhas autonomías gobernadas por fundamentalistas ultramontanos empeñados en impoñer as linguas rexionais a un castelán case que en perigo de extinción –e non hai máis que escoitar o galego de Touriño para darse de conta de que nada está máis lonxe da realidade–, por outro lado recorren unha e outra vez a ese canto de serea que glosa o próspero futuro que lle agarda ao castelán como lingua internacional –tamén hoxe se falaba nos medios dun estudo onde o español aparecía no posto segundo en canto á importancia como lingua de negocios (pregúntome en qué posto quedaría o chinés ou mesmo o alemán). Non contentos con xogar a este discurso bidireccional, a acción destes grupos alcanza cotas de cinismo insoportables cando botan man dos escritos do Padre Feijoo (supoño que pensarán que con isto conseguen matar ao verdugo coa súa propia machada) para apoiar as súas diatribas contra un galego que a duras penas consegue manterse a flote nesta sociedade da información onde a cantidade de vías para acceder a unha e á outra lingua difire de xeito escandaloso.
Así as cousas, e visto que rebatemos unha e outra vez argumentos que caen polo seu propio peso, cómpre dar resposta de xeito contundente, a aquela pregunta que hai máis de 40 anos se fixo Ernesto Guevara: “Por que hai que loitar polo evidente?”. Porque as serpes nunca morren, só mudan de pel.
Os que desde o centralismo zamouco volven unha e outra vez coa moenda do problema lingüístico acostuman facelo dun xeito cando menos paradoxal. Se por un lado crean a ficción duns supostos falantes de castelán cuxos dereitos son conculcados nunhas autonomías gobernadas por fundamentalistas ultramontanos empeñados en impoñer as linguas rexionais a un castelán case que en perigo de extinción –e non hai máis que escoitar o galego de Touriño para darse de conta de que nada está máis lonxe da realidade–, por outro lado recorren unha e outra vez a ese canto de serea que glosa o próspero futuro que lle agarda ao castelán como lingua internacional –tamén hoxe se falaba nos medios dun estudo onde o español aparecía no posto segundo en canto á importancia como lingua de negocios (pregúntome en qué posto quedaría o chinés ou mesmo o alemán). Non contentos con xogar a este discurso bidireccional, a acción destes grupos alcanza cotas de cinismo insoportables cando botan man dos escritos do Padre Feijoo (supoño que pensarán que con isto conseguen matar ao verdugo coa súa propia machada) para apoiar as súas diatribas contra un galego que a duras penas consegue manterse a flote nesta sociedade da información onde a cantidade de vías para acceder a unha e á outra lingua difire de xeito escandaloso.
Así as cousas, e visto que rebatemos unha e outra vez argumentos que caen polo seu propio peso, cómpre dar resposta de xeito contundente, a aquela pregunta que hai máis de 40 anos se fixo Ernesto Guevara: “Por que hai que loitar polo evidente?”. Porque as serpes nunca morren, só mudan de pel.
Sem comentários:
Enviar um comentário